Triple H (worstelaar)

Triple H
Paul Levesque alias Hunter Hearst Helmsley in 2017
Persoonlijke informatie
Bijnaam ▪ The Game
▪ The Cerebral Assassin
▪ HHH (age-age-age)
Volledige naam Paul Michael Levesque
Geboorteplaats Vlag van Verenigde Staten Nashua (New Hampshire)
Geboortedatum 27 juli 1969
Lengte 1,93 m
Gewicht 116 kg
Carrière
Debuut 1992
Met pensioen 2022
Ringnaam Paul Levesque
Jean-Paul Levesque
Terra Ryzing
Hunter Hearst Helmsley
Triple H
Trainer/coach Killer Kowalski
Discipline Professioneel worstelen
Oprichter WWE NXT
Head of Talent WWE
(en) IMDb-profiel

Paul Michael Levesque (Nashua (New Hampshire), 27 juli 1969)[1] – beter bekend onder zijn pseudoniem Triple H, abbreviatie van Hunter Hearst Helmsley ['ɦʏn(t)əʀ ɦœyʀst ɦɛlmzli]?, of HHH – is een Amerikaans voormalig professioneel worstelaar. Hij was 30 jaar actief en geldt als een van de grootste en meest invloedrijke professioneel worstelaars ooit.[2][3][4]

Paul "Triple H" Levesque, bijgenaamd "The Game"[5] en "The Cerebral Assassin"[6] is een 14-voudig WWE World Heavyweight Champion,[7] twee minder dan het record van Ric Flair en John Cena. Hij bekleedt anno 2022 een bestuursfunctie binnen WWE, als Chief Content Officer (CCO). Hiermee houdt hij toezicht op de afdelingen Creative Writing, Talent Relations, Live Events, Talent Development en Creative Services van het bedrijf.[8] Hij won negen keer het WWF/E Championship en vijf keer de voormalige Golden Belt. Hij was – na Shawn Michaels – de tweede Grand Slam Champion en was de winnaar van Royal Rumble in 2002 en 2016. Hij won 25 kampioenschappen in de WWF/WWE. 'Hunter Hearst Helmsley' – woorddeel twee moet worden uitgesproken als 'Huirst' ['ɦœyʀst]? – is sinds 1995 zijn ringnaam, hoewel hij sinds 1997 de abbreviatie 'Triple H' gebruikt.[9] Triple H verwierf een alternatief, rebels imago in de worstelgroep D-Generation X, die hij in 1997 oprichtte met Michaels en zijn toenmalige levenspartner Chyna. Hij kwam te boek te staan als een gevreesde worstelaar. In februari 2003 richtte Triple H samen met Ric Flair, Dave Batista en Randy Orton de worstelgroep Evolution op, waarna hij en Flair mentor werden van de toen 22-jarige Orton.[10] Zijn handelsmerk Pedigree, de beweging "Double Underhook Facebuster" die hij doorgaans gebruikte om zijn wedstrijden te winnen, gold als een van de "machtigste" en meest beschermde bewegingen binnen het professioneel worstelen. Anders gesteld viel zelden een situatie voor waarbij men hierna een wedstrijd niet verloor.[11][12]

In 2003 stapte hij in het huwelijksbootje met Stephanie McMahon, dochter van Vince McMahon.[13] Naast zijn activiteiten als worstelaar is hij acteur en ondernemer. Triple H heeft met zijn echtgenote een minderheid van de aandelen van het bedrijf en is sinds 2011 verantwoordelijk voor het opleiden van worstelaars in het door hem opgerichte televisieprogramma WWE NXT.[14][15] Triple H speelde reeds meerdere bijrollen op het grote scherm, zoals de vampier Jarko Grimwood uit de horrorfilm Blade: Trinity uit 2004.[16]

Paul Levesque alias "Triple H" kondigde op 25 maart 2022 het einde van zijn carrière als professioneel worstelaar aan. In november 2021 werd Levesque het slachtoffer van een hartinfarct en kreeg een defibrillator ingeplant.[17][18] In 2019 werd hij met zijn groep D-Generation X – nog niet individueel omdat hij op dat ogenblik zelf nog actief was (algemeen aangenomen wordt dat hij indidivueel zal toetreden) – opgenomen in de WWE Hall of Fame.[19]

Jeugdjaren

Levesque werd geboren als zoon van Paul Levesque Sr. en Patricia Levesque en is de broer van Lynn Levesque. Tijdens zijn jeugdjaren speelde Levesque honkbal en basketbal. Hij bezocht Nashua South High School en begon op 14-jarige leeftijd intensief met bodybuilding.[20] Na zijn afstuderen in 1987 nam hij deel aan een reeks bodybuildingwedstrijden. Levesque won de plaatselijke 'Mr. Teenage New Hampshire'-titel op 19-jarige leeftijd, in 1988.[21]

Hij ging aan de slag als manager bij een Gold's Gym te Nashua, waar hij voormalig wereldkampioen gewichtheffen Ted Arcidi ontmoette,[22] die ook een korte worstelcarrière had. Arcidi moedigde Levesque uiteindelijk aan Walter 'Killer' Kowalski op te zoeken. Hij vatte in 1992 zijn training aan op diens school in Malden, Massachusetts.[23][24]

Professioneel worstelcarrière (1992-2022)

Vroege carrière (1992-1995)

Hij werd getraind door Killer Kowalski en begon zijn worstelcarrière in de 'International Wrestling Federation' als "Terra Ryzing".[25] In 1994 vertrok Levesque naar World Championship Wrestling (WCW), waar hij ook worstelde onder de ringnaam "Terra Ryzing".[26] Hij vormde een duo met een andere stagiair van Kowalski, Perry Saturn, als "The Eliminators".[27] Hij veranderde al snel zijn ringnaam in "Jean-Paul Lévesque", een Frans-Canadees aristocraat.[28] Levesque was één helft van een tag team met Lord Steven Regal,[29] maar verruilde de WCW voor de rivaliserende organisatie World Wrestling Federation (WWF, nu WWE). Levesque en Regal stonden daar eerst samen bekend als "The Blue Bloods".[29]

World Wrestling Federation/Entertainment (WWF/E) (1995-2022)

Beginjaren (1995-1998)

Hunter Hearst Helmsley in 1996

Levesque maakte zijn officiële debuut als de aristocraat "Connecticut Blueblood" Hunter Hearst Helmsley, die volgens het WWE-canon afkomstig is uit Greenwich, Connecticut,[30] tijdens een aflevering van de show WWF Wrestling Challenge op 30 april 1995[31] en legde meteen Henry O. Godwinn het vuur aan de schenen, die de rol van varkensboer speelde.[32] Niet veel later won Helmsley het WWF Intercontinental Championship door Marc Mero te verslaan op 21 oktober 1996,[33] maar hij verloor de titel vier maanden later aan Rocky Maivia, alias "The Rock".[34] In een interview uit april 2019 keek Levesque terug op zijn begindagen in WWE.

Ik herinner mezelf als toeschouwer bij WrestleMania XI. Ik had net mijn contract getekend, maar wilde daar op een dag ook het beste van mezelf geven. Ik werd weggeblazen. WrestleMania is een epische week van trots die voorbijgaat in een oogwenk en ik ben steeds gelukkig en enthousiast hier deel van uit te maken.

— Levesque in april 2019[35]

Helmsley debuteerde bij WrestleMania op 31 maart 1996. Hij werd echter verslagen door The Ultimate Warrior bij het evenement WrestleMania XII.[36] In het voorjaar van 1997 verkortte Levesque zijn ringnaam tot "Triple H".[37] Men zou zijn karakter gedurende het verdere verloop van zijn loopbaan wel nog steeds aanspreken als "Hunter".[38] Triple H versloeg Goldust bij het evenement WrestleMania 13.[39] Triple H won dat jaar ook het King of the Ring-toernooi, in de finale versloeg hij "Mankind" Mick Foley.[40] Hij nam het WWF European Championship over van Shawn Michaels in een gemanipuleerde wedstrijd. Triple H en Michaels waren toen reeds lid van "D-Generation X" en maakten er zowaar een grap van.[41] Hij speelde het WWF European Championship een maand later kwijt aan Owen Hart, een verhaallijn die eindigde met een overwinning van Helmsley bij het evenement WrestleMania XIV.[42]

D-Generation X (1997-2000)

Zie D-Generation X voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Triple H en Chyna in 1999

Vanaf augustus 1997 werd Triple H de co-leider van de rebelse worstelgroep "D-Generation X". Het team was een belangrijk aspect van het immens populaire Attitude Era en zou uitgroeien tot een van de populairste worstelgroepen in de geschiedenis.[43] "D-Generation X" of "DX" bestond oorspronkelijk naast hijzelf uit Shawn Michaels, "Ravishing" Rick Rude (overleden in 1999)[44] en zijn toenmalige levenspartner Chyna (overleden in 2016),[45] terwijl Road Dogg, "Mr. Ass" Billy Gunn en X-Pac er zouden bij komen.[46]

Het succes was van korte duur. Michaels stopte in maart 1998 tijdelijk met worstelen als gevolg van een zware rugblessure die Michaels opliep in januari 1998.[47] Rude verliet de groep omdat hij misnoegd was over de "Montreal Screwjob".[48] De eerste samenstelling, maar dan zonder Michaels en Rick Rude, bleef voorts intact van 1998 tot 2000. Daarna viel "D-Generation X" uit elkaar, maar ze hielden telkens een eenmalige reünie in 2000 en 2002.[46]

The Rock & familie McMahon (1998-2000)

In de zomer van 1998 ging Helmsley de strijd aan met Dwayne "The Rock" Johnson, die hij versloeg in een ladder match bij het evenement SummerSlam met hulp van Chyna, waarmee Triple H het WWF Intercontinental Championship alweer op zijn naam schreef.[49] Helmsley verdween even van het scherm. Na zijn terugkeer vocht hij opnieuw tegen The Rock en specifiek diens groep The Corporation, maar werd verraden door Chyna.[50] Hij verried uiteindelijk zelf "DX" en trad toe tot The Corporation[51] en hielp Shane McMahon het WWF European Championship te behouden tegen X-Pac bij het evenement WrestleMania XV in het voorjaar van 1999.[52]

Helmsley won zijn eerste WWF Championship op 23 augustus 1999, een dag na het evenement SummerSlam waar hij verloor van winnaar "Mankind" Mick Foley met ook Stone Cold Steve Austin die verloor als regerend kampioen. Een dag later versloeg Triple H Mankind meteen bij een herkansing.[53] Nadat hij de titel verloor aan Vince McMahon in september 1999, maakte Helmsley hem te schande door te trouwen met zijn dochter Stephanie. Stephanie stond op het punt om kayfabe te trouwen met Test.[54][55] Vince wist hem [Helmsley] echter te verslaan bij het evenement Armageddon.[56] Op 26 september 1999 veroverde hij voor de tweede keer het WWE Championship bij het evenement Unforgiven: een "Six Pack Challenge" voor de vrijgekomen titelriem tegen Kane, Davey Boy Smith, Mankind, Big Show en The Rock.[57] In oktober 1999 versloeg hij reeds The Rock in een steel cage match bij het evenement Rebellion.[58]

Op 17 oktober 1999 verdedigde Helmsley met succes zijn WWF Championship tegen Stone Cold Steve Austin bij het evenement No Mercy. Deze wedstrijd wordt weleens gezien als de meest entertainende tussen beide worstelaars.[59] Een maand later verloor hij de titel aan Big Show bij het evenement Survivor Series. The Rock was de andere deelnemer.[60] Rond deze periode gebruikte Helmsley voor het eerst een voorhamer als wapen (een uitzending van het maandagavondprogramma RAW is WAR waarin The Undertaker een "Casket match" had tegen The Rock),[61] werd hij bekend als 'The Game' en 'The Cerebral Assassin', debuteerde hij met zijn themalied "My Time" door The Chris Warren Band uit New York[62] en kwam hij steeds met een flesje water naar de ring.[63]

In januari 2000 won hij een derde keer het WWF Championship door Big Show te verslaan tijdens een aflevering van RAW is WAR op 3 januari 2000.[64] Op 27 februari 2000 versloeg hij "Cactus Jack" Mick Foley bij het evenement No Way Out. Dit was een Hell in a Cell match.[65][66] Het leidde tot een confrontatie bij het evenement WrestleMania 2000 tussen Triple H, Mick Foley, The Rock en Big Show, die werd gepromoot als "A McMahon in every corner" ("Een McMahon in elke hoek").[67] Helmsley won de wedstrijd en verdedigde met succes zijn titel, niet in het minst omdat Vince McMahon zich tegen The Rock keerde.[68] Voortaan stonden Triple H en zijn schoonfamilie bekend als de "McMahon-Helmsley Faction".[69]

Bij het evenement Backlash verloor Triple H van The Rock na inmenging van de verrassend optredende Stone Cold Steve Austin,[70] terwijl Vince McMahon en gastscheidsrechter Shane McMahon er alles aan deden om hem te laten winnen. Dat mislukte.[71] Later versloeg hij The Rock wel bij het evenement Judgment Day in een 60 minuten durende Iron Man match in mei 2000. Shawn Michaels deed die avond dienst als gastscheidsrechter.[72] Triple H versloeg later Chris Jericho bij het evenement Fully Loaded.[73] In de zomer kwam Kurt Angle erbij, wat leidde tot onderlinge confrontaties bij de evenementen SummerSlam (tegen Angle én The Rock[74]), Unforgiven[75] en uiteindelijk Armageddon in een unieke Hell in a Cell match tegen Angle, The Rock, Stone Cold Steve Austin, The Undertaker en Rikishi, tot op vandaag de enige wedstrijd met dit concept waar zes worstelaars aan deelnamen.[76][77] Daarnaast stonden Triple H en Angle tegenover elkaar bij het evenement Royal Rumble in januari 2001.[78] Hij was alleen succesvol bij het evenement Unforgiven, in september 2000.[75][79]

Steve Austin & The Two Man Power Trip (2000-2001)

Zie The Power Trip voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Stone Cold Steve Austin diende in 2000 nekchirurgie te ondergaan en werd uit de reeks geschreven.[80] Austin werd op het scherm overreden door een auto, iets waar Helmsley uiteindelijk schuldig aan werd bevonden.[81] Rikishi bestuurde de wagen in opdracht van Triple H, wat hij zelf opbiechtte in een videoboodschap gericht aan Austin.[82][83] Het kwam tot een confrontatie met "Stone Cold" Steve Austin bij het evenement Survivor Series, medio november 2000.[84] De wedstrijd leverde geen winnaar op (NB: no contest).[85] Op 15 januari 2001 debuteerde Triple H met zijn iconisch[86][87] themalied "(Time to Play) The Game" door de Britse heavymetalband Motörhead[88][89] tijdens een aflevering van het maandagavondprogramma RAW is WAR, waarna een scène met "Stone Cold" Steve Austin werd ontketend.[90][91] In februari 2001 vochten Triple H en Austin opnieuw een robbertje uit, met name bij het evenement No Way Out. Een Three Stages of Hell-concept waarbij de eerste worstelaar die twee punten scoort, wint. Triple H won de wedstrijd met 2–1. De wedstrijd is een van zijn meest gedenkwaardige.[92]

Helmsley werkte vanaf de lente van 2001 samen met "Stone Cold" Steve Austin en Vince McMahon als The Power Trip om via deze weg Chris Jericho te dwarsbomen. Triple H versloeg Jericho en won zijn derde WWF Intercontinental Championship, tijdens een uitzending van het vrijdagavondprogramma SmackDown op 3 april 2001. Een week later was hij zijn titel alweer kwijt aan Jeff Hardy.[93] Twee weken later liet Helmsley al een vierde zege optekenen tegen Hardy. Uiteindelijk won hij deze titel vijf keer. Triple H verloor het WWF Intercontinental Championship weer aan Hardy tijdens een aflevering van het vrijdagavondprogramma SmackDown op 12 april 2001.[94]

In het voorjaar van 2001 veroverde hij met Austin het WWF Tag Team Championship bij het evenement Backlash als The Power Trip tegen Brothers of Destruction (The Undertaker en Kane),[95][96] maar toen ze op 21 mei 2001 hun titels verdedigden tegen Chris Jericho en Chris Benoit, liep Levesque als "Triple H" een blessure op aan de quadriceps die hem acht maanden lang buitenspel zette. Bovendien verloren Helmsley en Austin hun titels in een klassieker.[97][98]

Ten gevolge van zijn blessure aan de quadriceps miste Levesque als "Triple H" de gehele verhaallijn die handelde over "Team WWF" en "Team Alliance", beter bekend als The Invasion.[99] Hij zag het grootste deel van het jaar 2001 door de neus geboord. Triple H was echter nog fit op het moment van WrestleMania X-Seven in april 2001, waar hij werd verslagen door The Undertaker.[100][101]

World Heavyweight Championship & Evolution (2002-2005)

Zie Evolution (worstelteam) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Triple H na winst van het WWF Undisputed Championship in 2002

In januari 2002 keerde Helmsley terug en won gezwind de Royal Rumble, waardoor hij mocht deelnemen aan de wedstrijd om het WWF Undisputed Championship bij het evenement WrestleMania X8.[102] Hij bemachtigde het WWF Undisputed Championship bij het evenement WrestleMania X8, mits een overwinning tegen Chris Jericho. Jericho in 2019: "Ik vond die wedstrijd onwaardig als main event [...] Eigenlijk had The Rock vs. Hulk Hogan dat [main event] moeten zijn." Jericho voegde hier aan toe dat hij "de wedstrijd niet meer wenst te bekijken [omwille van de populaire verhaallijn tussen Hogan en The Rock]".[103][104]

Stephanie McMahon bedroog Helmsley twee jaar eerder met Jericho, scheidde van Helmsley, trouwde met Jericho en verliet hem alweer,[105] waarna Helmsley en Stephanie begonnen met een propere lei.[106] Helmsley en McMahon zijn tot op heden fictief getrouwd, maar Levesque trouwde in 2003 evenzeer met McMahon in het echte leven. Op het scherm trouwde zijn karakter Hunter Helmsley in 1999 met Stephanie nadat hij haar had gedrogeerd op een feestje.[13]

In mei 2002 werd Hunter Hearst Helmsley door voormalig World Championship Wrestling-eigenaar Eric Bischoff uitgeroepen tot de allereerste World Heavyweight Champion, simultaan met de naamsverandering van WWF in de huidige bedrijfsnaam WWE.[107] Op 19 mei 2002 versloeg hij Chris Jericho in een Hell in a Cell match bij het evenement Judgment Day.[108] Triple H versloeg Rob Van Dam bij het evenement Unforgiven op 22 september 2002. Triple H en Ric Flair verbroederden officieus als hun factie Evolution bij het evenement; Ric Flair hielp hem de wedstrijd te winnen door Van Dam aan te vallen met de kenmerkende voorhamer van Helmsley.[109] Een maand later verenigde Levesque als Helmsley het World Heavyweight Championship en WWF Intercontinental Championship, meer bepaald toen hij Kane versloeg bij het evenement No Mercy.[110] Rond deze periode eindigde ook het Attitude Era en ging het "Ruthless Aggression Era" van start.[111]

Shawn Michaels keerde in augustus 2002 terug als professioneel worstelaar.[112] Triple H was jaloers op de aandacht die Michaels kreeg en plantte een figuurlijk mes in zijn rug.[113][114] Michaels daagde hem uit tot een wedstrijd bij het evenement SummerSlam, een straatgevecht (NB: reguliere wedstrijd, maar zonder regels). Hij verloor deze wedstrijd.[115] Tot overmaat van ramp verloor hij de titelriem – Triple H was houder van het WWE World Heavyweight Championship – aan Michaels bij het evenement Survivor Series, in november 2002. Dit was de eerste weergave van de Elimination Chamber match in de geschiedenis.[116] Paul Levesque, vertolker van "Triple H", liep bij het evenement een middenrifbreuk op toen Rob Van Dam - een van zijn tegenstanders - zijn kenmerkende Five Star Frog Splash verkeerd uitvoerde (jargon: botch), waardoor Van Dam zijn slokdarm raakte met zijn knie.[117] Levesque zette door tot het einde, waarna zijn personage "Triple H" als laatste geëlimineerd werd door winnaar Shawn Michaels.[118] Triple H herstelde vrij snel van de kwetsuur en heroverde het World Heavyweight Championship een maand later van Michaels bij het evenement Armageddon.[119]

Triple H verdedigde het WWE World Heavyweight Championship voor een groot deel van het jaar 2003, waaronder tegen Scott Steiner bij het evenement Royal Rumble in januari 2003 - via diskwalificatie[120] - en op controversiële wijze[121][122] tegen Booker T bij het evenement WrestleMania XIX op 30 maart 2003 en meermaals tegen Bill Goldberg in de lente en zomer. Triple H versloeg onder andere Goldberg in de tweede Elimination Chamber match bij het evenement SummerSlam in augustus 2003.[123] Helmsley moest de titelriem wel even doorgeven aan Goldberg bij het evenement Unforgiven in september 2003,[124] maar werd er twee maanden later terug meester van bij het evenement Armageddon nadat hij Goldberg en Kane versloeg.[125]

Levesque richtte als Hunter Hearst Helmsley de zelfingenomen worstelgroep Evolution op met Ric Flair, Randy Orton en Dave Batista.[126] De arrogante worstelgroep, die hij zelf samenstelde, had een grootschalige en onuitwisbare impact binnen het professioneel worstelen.[10] Levesque speelde als Hunter Hearst Helmsley de "grote vedette van het professioneel worstelen", met Ric Flair als "de legendarische voormalige vedette" en met Randy Orton en Batista als "de grootheden van de toekomst".[127] Zijn karakter Helmsley verloor het World Heavyweight Championship uiteindelijk befaamd aan Chris Benoit bij het evenement WrestleMania XX gehouden in Madison Square Garden, New York, in maart 2004. Een wedstrijd waarbij ook Shawn Michaels betrokken was.[128] Een maand later verzuimde hij het World Heavyweight Championship te heroveren van Benoit – met opnieuw Michaels als andere uitdager – in een heruitgave van het evenement WrestleMania XX. Dit was het evenement Backlash dat steeds volgde na WrestleMania.[129] Rond deze periode was zijn conflict met Michaels nog steeds in volle gang. Helmsley versloeg Michaels bij het evenement Bad Blood in een Hell in a Cell match die meer dan 47 minuten duurde. Toen was de verhaallijn tussen hem en Michaels afgelopen.[130]

Nadat Randy Orton in augustus 2004 het World Heavyweight Championship overnam van Chris Benoit bij het evenement SummerSlam[131] , gooide een jaloerse Triple H hem uit 'Evolution'[51] en nam Triple H de titel over door Orton in september 2004 te verslaan bij het evenement Unforgiven.[132] Triple H versloeg onder andere Batista en Orton in een Elimination Chamber match voor het World Heavyweight Championship bij het evenement New Year's Revolution, in januari 2005.[133] Eind januari versloeg Helmsley zijn voormalige pupil Orton bij het evenement Royal Rumble, waardoor hij de World Heavyweight Champion bleef.[134] Uiteindelijk keerden ook Flair en Batista zich tegen hem, waarna hij drie keer op rij verloor van Batista op pay-per-view.[135] Triple H moest eerst de duimen leggen voor Batista bij het evenement WrestleMania 21, daarbij het World Heavyweight Championship verliezend, en daarna bij het evenement Backlash.[136] De meest geroemde wedstrijd tussen Triple H en Batista is evenwel een Hell in a Cell match bij het evenement Vengeance in juni 2005. Hij leed daarmee zijn allereerste nederlaag in een "Hell in a Cell match".[137] Helmsley worstelde tegen Flair in een bloederige steel cage match bij het evenement Taboo Tuesday op 1 november 2005, waar Flair met de zege aan de haal ging en WWE Intercontinental Champion bleef.[138]

Reünie van D-Generation X (2006-2007)

Hoewel hij er in januari 2006 niet in slaagde om de Royal Rumble te winnen,[139] verwierf Triple H desondanks een kans op het WWE Championship van John Cena. Bij het evenement WrestleMania 22 was hij de uitdager van Cena, maar hij verloor.[140] Later die maand was Triple H aanwezig bij het evenement Backlash, waar hij opnieuw worstelde om het WWE Championship. Dat deed hij tegen Edge en Cena in een driegevecht (jargon: triple threat). Hij trok opnieuw aan het kortste eind en Cena bleef kampioen. Edge gaf evenwel op toen Cena Edge in de submissionbeweging STF hield (dezelfde die Triple H deed verliezen bij het evenement WrestleMania 22), waardoor Triple H die buiten de ring lag automatisch de titel kon vergeten.[141] Een gefrustreerde en hevig bloedende Helmsley gebruikte zijn karakteristieke voorhamer en viel zowel Edge als Cena aan.[142] Daarna probeerde hij talloze keren zonder succes het kampioenschap los te weken bij Cena, waarna Vince McMahon hem wees op zijn tekortkomingen. Dit leidde uiteindelijk tot onvrede tussen de McMahons en Triple H.[143]

Triple H bundelde vanaf juni 2006 opnieuw de krachten met Shawn Michaels tegen de McMahons, waardoor een reünie van D-Generation X zich aandiende. Op 12 juni 2006 was de reünie daadwerkelijk een feit.[46][144][145] Ze versloegen Spirit Squad bij het evenement Vengeance en daarna Vince en Shane McMahon bij het evenement SummerSlam.[146][147] Bij het evenement Unforgiven overwon "D-Generation X" zowel de McMahons als toenmalig ECW World Champion Big Show in een Hell in a Cell match.[148]

Ze vestigden hun aandacht op het WWE World Tag Team Championship. "D-Generation X" won van Rated-RKO (Randy Orton & Edge) bij het evenement Survivor Series in november 2006, een wedstrijd waarin de titels niet op het spel stonden. Dit was namelijk een traditionele Survivor Series 5-tegen-5 eliminatiewedstrijd; Team DX nam het op tegen Team Rated-RKO. Team DX bestond uit CM Punk en The Hardy Boyz (Jeff en Matt Hardy). Orton en Edge konden rekenen op de steun van John Morrison ("Johnny Nitro"), Gregory Helms en Mike Knox. D-Generation X en hun team won de wedstrijd.[149] Ze slaagden er uiteindelijk niet in het World Tag Team Championship te winnen tijdens hun tweede periode. In januari 2007 kwam abrupt een einde aan hun samenwerking, want bij het evenement New Year's Revolution raakte Levesque als "Triple H" zwaar geblesseerd aan de rechterdij- en knie. Tijdens het uitvoeren van een Facebreaker Knee Smash op Orton, overbelastte Levesque zijn dij en kwam slecht neer. Hij zette nog even door, maar uiteindelijk werd de wedstrijd (subtiel) stilgelegd. Na een ziekenhuisbezoek was het verdict een gescheurde quadriceps.[150] Levesque was 4 tot 6 maanden buiten strijd en moest het evenement WrestleMania 23 aan zich laten voorbijgaan.[151] Het is vooralsnog de enige editie van WrestleMania die vertolker Paul Levesque miste door een blessure.[152]

Triple H keerde terug bij het evenement SummerSlam in augustus 2007, waar hij worstelde tegen Booker T (toen bekend als "King Booker" als winnaar van King of the Ring). Triple H versloeg Booker T; het begin van een nieuw tijdperk: dat van zijn "King of Kings"-persona.[153]

King of Kings (2007-2008)

Na zijn terugkeer in augustus 2007 won Triple H, die zich voortaan de King of Kings liet noemen, het WWE Championship bij het evenement No Mercy in oktober 2007; een overwinning tegen Randy Orton.[154] Bij hetzelfde evenement versloeg hij ook Umaga in zijn eerste titelverdediging,[155] dewelke Triple H namelijk nog diezelfde avond werd opgelegd door Vince McMahon.[156] McMahon kondigde toen aan dat Orton een herkansing zou krijgen volgens de regels van een Last Man Standing-wedstrijd in de laatste wedstrijd van het evenement, waarna Orton de regeerperiode van Triple H na slechts één avond beëindigde, de vierde kortste regeerperiode in de geschiedenis van de WWE als men het aantal minuten in beschouwing neemt.[157][158][159]

Op 17 februari 2008 won Triple H een Elimination Chamber match bij het evenement No Way Out en "The Game" verzekerde zich van een postje in de belangrijkste wedstrijd van het evenement WrestleMania XXIV in Orlando, Florida.[160] Daar behield Orton echter de titelriem tegen Triple H en John Cena.[161] Een maand later heroverde Helmsley het WWE Championship tegen Orton, Cena en John "Bradshaw" Layfield bij het evenement Backlash in een "Fatal 4 Way match", waarmee hij het record van The Rock evenaarde wat betreft gewonnen titels.[162][163] Bij het evenement Judgment Day behield Triple H de titel tegen Orton in een steel cage match; een klassieker tussen Helmsley en Orton volgens waarnemers.[164] Triple H verdedigde zijn titel opnieuw met succes bij het evenement One Night Stand in een Last Man Standing-wedstrijd.[165] Orton liep tijdens het duel een wezenlijke sleutelbeenblessure op, waardoor de verhaallijn voortijdig werd beëindigd.[166]

Recordhouder WWE Championship (2008-2009)

Triple H als WWE Champion in 2008

Na succesvolle kampen tegen Edge, The Great Khali en Jeff Hardy verloor Triple H uiteindelijk het WWE Championship aan Edge bij het evenement Survivor Series in Boston, Massachusetts op 23 november 2008. Vladimir Kozlov was de andere deelnemer (NB: jargon; triple threat match).[167] Een maand later, in december 2008, verloor hij opnieuw een "Triple Threat match" voor het WWE Championship. Ditmaal bij het evenement Armageddon, tegen winnaar Jeff Hardy en verliezend titelverdediger Edge.[168][169]

Daarop kwam hij volgens de verhaallijn in botsing met Edge en diens (fictieve) echtgenote Vickie Guerrero. Helmsley ging begin februari 2009 zelfs zo ver dat hij naaktfoto's verspreidde van Guerrero.[170] Hij maakte in januari 2009 zijn opwachting in de Royal Rumble, maar verloor bij deze. Triple H werd geëlimineerd door Randy Orton, die ook de zege wegkaapte.[171]

Helmsley zette vervolgens koers naar de Elimination Chamber match bij het evenement No Way Out op 17 februari 2009, waar de wereldtitel op het spel stond. Hij versloeg The Undertaker en mocht zich voor de dertiende keer WWE World Heavyweight Champion noemen, waardoor hij het vorige record van The Rock brak.[172]

Nadat Randy Orton plots zijn schoonfamilie had aangevallen, met name Vince McMahon, Shane McMahon en Stephanie McMahon,[173] zette Hunter Hearst Helmsley noest zijn zinnen op zijn voormalige Evolution-"leerling" alsmede begon Helmsley Orton uit te dagen voor zijn WWE Championship bij het evenement WrestleMania XXV in een poging zijn familie en zichzelf te wreken.[174][175]

Orton eiste dat een uitgekookte Triple H hem pas mocht "aanraken" bij het evenement WrestleMania XXV, die laatste moest dus zijn handen thuis houden. Op 9 maart 2009 drong Triple H echter met zijn karakteristieke voorhamer Ortons huis binnen. Ortons toenmalige echtgenote Samantha Speno werd voor de gelegenheid gespeeld door voormalig Playboy-model Laura Croft. Speno speelde dus niet zichzelf.[176] Triple H sloeg Ortons hebben en houden kort en klein, maar hij werd uiteindelijk aangehouden door de autoriteiten.[177] Nadat Triple H de deur van Ortons huis in gruzelementen sloeg, speelde Levesque als "Triple H" zijn eigen versie van de "Here's Johnny"-scène uit de horrorklassieker The Shining van regisseur Stanley Kubrick.[178][179][180] Triple H won bij het evenement WrestleMania XXV de wedstrijd en behield zijn titel, alsook verdedigde hij met succes de eer van zijn familie tegen Orton.[181][182]

Bij het evenement Backlash moest Triple H het kampioenschap uiteindelijk doorgeven aan Orton nadat The Legacy (Randy Orton, Cody Rhodes & Ted DiBiase Jr.) hem, Shane McMahon en Batista versloeg; een mini-reünie van Evolution door Triple H en Batista met Orton "aan de andere kant van de tafel".[183] Triple H werd op een brancard weggevoerd en keerde pas terug bij de aflevering van Monday Night Raw op 8 juni 2009, toen hij "The Legacy" confronteerde.[184][185] Op 26 juli 2009 verloor Helmsley, door toedoen van Ortons groep "The Legacy", van Orton bij het evenement Night of Champions, waardoor hij een veertiende WWE Championship door de neus geboord zag. Orton bleef de WWE Champion. John Cena was de andere deelnemer, maar Cena werd ook door "The Legacy" aangevallen.[186]

Daarop volgde een nieuwe reünie met Shawn Michaels als D-Generation X, om het op te nemen tegen "The Legacy".[187] Ze klopten "The Legacy" vervolgens bij het evenement SummerSlam.[188] "The Legacy" hing de bordjes gelijk bij het evenement Breaking Point, maar bij het inaugurele evenement Hell in a Cell maakte "D-Generation X" er 2-1 van in een gelijknamige wedstrijd.[189][190] Triple H en Michaels focusten daarna op Chris Jericho en Big Show. Ze versloegen Jeri-Show bij het inaugurele evenement Tables, Ladders & Chairs en kroonden zich tot WWE World Tag Team Champions.[191] Het duo was toen gepland om John Cena te bekampen voor diens WWE Championship bij het evenement Survivor Series, maar Triple H (en Michaels) verzuimde(n) het kampioenschap te winnen.[192]

Laatste jaar fulltime (2010-2011)

Triple H (Paul Levesque) met zijn schoonvader Vince McMahon

In februari 2010 verloor Triple H een Elimination Chamber match voor het WWE Championship bij het inaugurele gelijknamig evenement.[193] Zijn groep "D-Generation X" stopte definitief op 1 maart 2010,[46][194] waarna Shawn Michaels diezelfde maand met pensioen ging op de avond van WrestleMania XXVI.[195] Helmsley versloeg Sheamus bij dat evenement.[196][197]

Het waren de laatste maanden van Levesque als fulltime professioneel worstelaar. Hij zou vanaf 2011 een rol achter de schermen op zich nemen. Hij kreeg meer bepaald (non-fictieve) functies als talentscout, een bestuursfunctie en werd hoofdaandeelhouder van de federatie met zijn echtgenote Stephanie McMahon onder haar vader en bedrijfseigenaar Vince McMahon.[198] Op het scherm vertolkte Levesque als 'Triple H' de rol van COO. In oktober 2011 werd hij dusdanig een eerste maal "ontslagen" (kayfabe) door zijn schoonvader Vince McMahon.[199] Levesque stichtte rond deze tijd het nieuwe programma WWE NXT, de opvolger van het programma Florida Championship Wrestling (FCW).[200]

Als actieve worstelaar belandde Paul Levesque als zijn alter ego Triple H een persoonlijke verhaallijn met CM Punk, dewelke het kookpunt bereikte bij het evenement Night of Champions.[201] Punk sprak hem voortdurend aan als "Paul", zijn geboortenaam.[202] Volgens de verhaallijn zou hij de job als COO verliezen indien hij verloor, maar hij won.[203][204]

"The Streak" van The Undertaker (2011-2012)

Na maandenlange afwezigheid keerde Hunter Hearst Helmsley op 21 februari 2011 terug naar Monday Night Raw, net als The Undertaker. Triple H verkondigde dat hij zou proberen The Streak van The Undertaker te verbreken bij WrestleMania, destijds een onafgebroken reeks van 18 overwinningen.[205] Hij verloor echter van The Undertaker bij het evenement WrestleMania XXVII via submission.[206][207] De wedstrijd was een heruitgave van het evenement WrestleMania X-Seven (2001).[101]

Enkele weken later kreeg Triple H de taak om zijn schoonvader Vince McMahon van zijn functie als worstelpromotor bij WWE te ontdoen (NB: een mengsel van fictie en non-fictie, McMahon is zijn echte schoonvader, maar Triple H en McMahon speelden hier hun fictieve rol). Triple H werd in het najaar 2011 even verantwoordelijk voor het dirigeren en produceren van het maandagavondprogramma Raw, maar werd kayfabe aanhoudend gesaboteerd door The Miz en R-Truth.[208][209] Op 2 oktober 2011 streden titelverdediger John Cena, CM Punk en Alberto Del Rio voor het WWE Championship bij het evenement Hell in a Cell. Del Rio verliet het evenement als nieuwe WWE Champion.[210] De climax van het evenement Hell in a Cell werd gesierd dan wel ontsierd door onder meer "The Cerebral Assassin" in zijn rol als COO. Triple H, The Miz en R-Truth zetten achteraf op befaamde wijze de boel op stelten en de lokale autoriteiten rekenden hun uiteindelijk in. De onderlinge spanning tussen Triple H en de op dat ogenblik fictief "ontslagen" The Miz en R-Truth die beide vonden dat ze een nieuwe kans verdienden van de nieuwe "baas", begon bij dit evenement.[211]

Men [alle professioneel worstelaars die toen actief waren in WWE] "staakte" medio oktober 2011 gedurende een aflevering van Raw[212] en er werd een motie van wantrouwen uitgesproken, waardoor John Laurinaitis aan de macht kwam.[213] Op 18 december 2011 versloeg Helmsley Kevin Nash bij het evenement Tables, Ladders & Chairs, waar hij de voorhamer tegen Nash gebruikte. De wedstrijd kreeg overwegend negatieve recensies van kenners binnen de worstelwereld.[214][215][216]

The End of an Era (2012)

In het voorjaar van 2012 keerde The Undertaker terug en Triple H werd opnieuw door hem uitgedaagd tot een confrontatie bij het evenement WrestleMania.[217] Na weken van afwijzing stemde Triple H, na een pittige discussie met zijn beste vriend Shawn Michaels, in met een laatste confrontatie bij het evenement WrestleMania XXVIII.[218] Deze wedstrijd werd gepromoot als The End of an Era (Het einde van een tijdperk).[219] Het werd een legendarische Hell in a Cell match op 1 april 2012, maar Triple H verloor opnieuw.[220]

Shawn Michaels deed dienst als de gastscheidsrechter, maar dan een die de taferelen op de duur niet meer kon aanschouwen. Michaels zag er naarmate de wedstrijd vorderde steeds meer uit als een in tweestrijd levend hoopje ellende. In 2009 en 2010 verloor Michaels namelijk twee maal op rij van The Undertaker bij WrestleMania. Shawn Michaels' respect voor The Undertaker was of is bijzonder groot, maar dat respect is wederzijds.[221] Anderzijds was of is Helmsley (en vertolker Levesque in het echte leven) Michaels' beste vriend.[222] The Undertaker gaf aan dat hij indertijd Michaels had moeten volgen en dat hij na hun laatste wedstrijd ook met pensioen had moeten gaan.[223] In 2010 werd Michaels namelijk met pensioen gestuurd door The Undertaker, na zijn tweede verlies.[224][225] Levesque stapte bijwijlen over naar methodacting tijdens hun wedstrijd. Helmsley (Levesque) zegt, onder meer: "You end it Shawn [Michaels, de scheidsrechter], or I will" ("Maak er eind aan, Shawn, of ik doe het"). Na de wedstrijd verliet hij zwaar gehavend de ring, in de mate dat Levesque zelfs ondersteuning nodig had van Michaels én The Undertaker. Triple H in juni 2020: "Het [de Hell in a Cell match tegen The Undertaker] was vreselijk echt en emotioneel".[226]

Ruzie met Brock Lesnar (2012-2013)

De WWE suggereerde medio april 2012 nadrukkelijk dat een verhaallijn in de maak was tussen Triple H en Brock Lesnar. Dat gebeurde naar aanleiding van het evenement Extreme Rules, waar Lesnar oog in oog zou komen te staan met John Cena.[227] Triple H keerde vier weken na de nederlaag bij het evenement WrestleMania XXVIII terug naar Raw om te vertellen dat hij en Brock Lesnar een contract hadden ondertekend voor een onderlinge confrontatie.[228] Lesnar (kayfabe) brak toen echter de arm van Triple H.[229] Later werd op de website bekendgemaakt dat Triple H er, naast een gebroken arm, ernstige schade aan zijn elleboog en pezen aan overhield. Er bleek een chirurgische ingreep voor nodig, maar in realiteit verdween zijn vertolker Paul Levesque gewoon van het scherm.[230] Helmsley maakte twee weken later zijn rentree, maar kwam in aanvaring met Lesnars 'manager' Paul Heyman. Die laatste kondigde aan dat Lesnar een rechtszaak had aangespannen tegen de WWE omdat met contractbreuk werd gedreigd.[231][232] Deze rechtszaak kwam te vervallen.[233]

Bij het evenement No Way Out op 17 juni 2012 daagde Helmsley Lesnar uit tot een kamp bij het evenement SummerSlam, wat door Lesnars manager Heyman namens Lesnar werd afgeslagen.[234] Op 23 juli 2012, tijdens de duizendste aflevering van Raw, accepteerde Heyman toch de uitdaging, nadat Stephanie McMahon hem aanviel.[235] Hierna verscheen Lesnar en had een kortstondig gevecht met Triple H, voordat hij door Triple H de ring werd uitgejaagd.[236] Bij het evenement SummerSlam, in augustus 2012, verloor hij van Lesnar.[237] Een kortgeschoren Triple H[238] en Lesnar ontmoetten elkaar opnieuw op 7 april 2013, in een "No Holds Barred match" (NB: jargon; wedstrijd zonder regels) bij het evenement WrestleMania 29 in New York, waar de carrière van Triple H op het spel stond. Hij kreeg morele steun van zijn beste vriend Shawn Michaels.[239] In deze heruitgave van het evenement SummerSlam klopte hij Lesnar, waardoor zijn carrière niet voorbij was.[240]

The Authority (2013-2016)

Triple H en Stephanie McMahon in april 2014 als "The Authority"

Begin september 2012 verruilde Triple H zijn kenmerkende lange, donkerblonde lokken voor een kaalgeschoren coupe. Hij droeg echter nog steeds zakelijke kleding als onderdeel van zijn gimmick.[238] Met zijn vrouw Stephanie McMahon speelde hij vanaf 2013 de rol van genadeloze COO als het machtspaar 'The Authority'. Ze beweerden zich slechts te bekommeren om "wat het beste was voor het bedrijfsleven" (lees: voor WWE).[241] Helmsley nam Kane, de kayfabe halfbroer van The Undertaker, in dienst als rechterhand (als "Director of Operations" werd naar Kane verwezen als "Corporate" Kane). Kane week gedurende het bestaan van de The Authority geen moment van zijn zijde en voerde uit wat door Triple H en Stephanie van hem werd verwacht.[242] Triple H ontnam Daniel Bryan letterlijk het WWE World Heavyweight Championship na de door Bryan gewonnen wedstrijd tegen John Cena bij het evenement SummerSlam, op 18 augustus 2013, waar hij dienstdeed als scheidsrechter.[243] Randy Orton profiteerde door zijn Money in the Bank-koffer in te dienen en ging met de titelriem aan de haal.[244]

Dit was het begin van een emotionele David tegen Goliat-verhaallijn tussen Triple H, Stephanie McMahon en Bryan, waarbij Triple H wel Bryans bloed kon drinken.[245] De fans werden intensief bij deze verhaallijn betrokken. Bryan "kaapte" medio maart 2014 eens de ring met een legioen fans.[246] De verhaallijn was een hoogtepunt voor Bryan en feitelijk ook weer een nieuw hoogtepunt voor Helmsley.[247]

Helmsley kon Bryan niet luchten, achtte hem onwaardig als kampioen,[248] noemde hem een "B-plus" worstelaar (vrij vertaald: tweederangs worstelaar) en sprak meestal neerbuigend over Bryans volledige traject als professioneel worstelaar.[249]

Bryan was in het verleden actief bij tal van onafhankelijke promoties die over minder financiële mogelijkheden beschikten, iets waarmee WWE en andere grotere promoties weleens durven de spot drijven.[250] John Cena zou van de situatie tussen Bryan en The Authority profiteren en zijn vijftiende WWE World Heavyweight Championship veroveren door eind juni 2014 een Ladder match te winnen bij het evenement Money in the Bank. Cena was nog een zege verwijderd van het record van Ric Flair.[251]

Triple H met Stephanie McMahon en 'leerling' Seth Rollins in 2015

In het voorjaar van 2014 gooide The Shield (Roman Reigns, Dean Ambrose, Seth Rollins) echter roet in het eten toen ze als persoonlijke security zich tegen The Authority keerden,[252] wat voor Helmsley het sein was zijn groep Evolution van stal te halen. Op 14 april 2014 was de reünie van "Evolution" een feit. Triple H, Orton en de in januari 2014 naar de WWE teruggekeerde Dave Batista[253] vielen het hulpeloze Shield-lid Roman Reigns aan; dit nadat "The Shield" het moest opnemen tegen elf andere worstelaars tijdens een uitzending van het maandagavondprogramma Raw.[254]

Randy Orton en Dave Batista voegden zich opnieuw bij Triple H, maar Ric Flair was de grote afwezige omdat hij zes jaar eerder zijn WWE-carrière had afgesloten.[255][256] "The Shield" deed aanvankelijk dienst als de security van Triple H en Stephanie McMahon,[257] maar de groep verried hem omdat ze Bryan "te hard straften".[258]

Helmsley verloor op 6 april 2014 van Daniel Bryan bij het evenement WrestleMania XXX, een klassieker waarbij hij een kans op een veertiende WWE World Heavyweight Championship aan zijn neus voorbij zag gaan.[248] Als klap op de vuurpijl won Daniel Bryan het WWE World Heavyweight Championship na een overwinning tegen titelverdediger Orton en Batista in de afsluitende wedstrijd van het evenement WrestleMania XXX.[259]

Triple H wist plots van geen hout pijlen meer te maken, aangezien zijn plan om "The Shield" uit te schakelen met "Evolution" mislukte op grote schaal na wat werd beschouwd als een van de "beste verhaallijnen tussen twee worstelgroepen".[260][261] Hij verloor twee keer op rij met "Evolution" van "The Shield", met name bij de evenementen Extreme Rules in april[262] en Payback op 1 juni 2014.[263] Een dag later zei hij mysterieus een "Plan B" te hebben.[264] Toen Batista hem in de steek had gelaten nadat Triple H hem een kans op het WWE World Heavyweight Championship had ontzegd, was "Evolution" slechts twee man sterk: Helmsley en Orton bleven over.[265] Triple H overtuigde echter "Shield"-lid Seth Rollins om zijn vrienden Roman Reigns en Dean Ambrose te verraden.[266] De fans reageerden heftig op dit moment; The Shield was enorm populair.[267][268]

Triple H beschermde Seth Rollins en loodste hem zelfs naar winst van het WWE World Heavyweight Championship bij het evenement WrestleMania 31, toen Rollins zijn Money in the Bank-koffer indiende tegen Reigns en Brock Lesnar.[269] Voorts won Helmsley bij het evenement van Sting in diens enige wedstrijd ooit bij WrestleMania.[270] Triple H begon Rollins algauw als belangrijker te beschouwen dan zijn oude pupil Randy Orton en zag uiteindelijk enkele jaren later in Rollins de "toekomst van de WWE", dezelfde lofzang die hij voor Orton had gezongen.[271] Hij stelde Joey Mercury en Jamie Noble ("J&J Security") destijds aan als Rollins' lijfwachten.[272][273][274] Aan de suprematie van "The Authority" kwam aanvankelijk al een spectaculair einde toen op 23 november 2014 bij het evenement Survivor Series, met Rollins als teamkapitein in plaats van Orton, werd verloren van "Team Cena" – de verdienste van "Team Cena"-lid Dolph Ziggler en de destijds voor WWE debuterende Sting[275] – in een traditionele 5-on-5 Survivor Series Elimination Tag Match.[276] Twee jaar later, op 14 maart 2016, zou Helmsley als WWE World Heavyweight Champion winnen van Ziggler tijdens een aflevering van het maandagavondprogramma Raw.[277]

In de lente van 2015 verliet Randy Orton de groep van Triple H en Stephanie.[278] Op 5 november 2015 liep de toenmalige WWE Champion Seth Rollins een gescheurde kruisband op tijdens een liveshow bij een WWE-tournee in de Ierse hoofdstad Dublin en verdween uit de machtige groep van Triple H.[279][280][281] Ten slotte weigerde Roman Reigns met "The Authority" in zee te gaan als nieuwe 'posterboy', wat niet in goede aarde viel bij Helmsley en een verhaallijn ontketende.[282][283]

Veertiende WWE Championship (2016)

Triple H nam zelf de touwtjes in handen en zette Reigns eigenhandig op zijn plaats tijdens de Royal Rumble bij het gelijknamig evenement, waar Reigns werd gedwongen zijn WWE World Heavyweight Championship te verdedigen tegen 29 andere worstelaars. Dat nieuws werd begin januari 2016 bekendgemaakt.[284][285] Inclusief tegen Hunter Hearst Helmsley, die destijds verrassend als dertigste deelnemer toetrad, kurkdroog de Rumble won en voor de veertiende keer het kampioenschap bemachtigde; een van de laatste hoogtepunten voor 'The Authority': in de ring werd Triple H gevierd door zijn echtgenote Stephanie en schoonvader Vince McMahon.[286]

Vince McMahon had zijn schoonzoon aanvankelijk geholpen door de multiculturele worstelgroep "The League of Nations" (de Brit Wade Barrett, de Ier Sheamus, de Bulgaar Rusev en de Mexicaan Alberto Del Rio) op Reigns af te sturen. Reigns werd niet geëlimineerd door hun, maar moest kayfabe (fictief) geblesseerd de ring – en de arena – verlaten (lees: Reigns verdween meer dan een halfuur backstage).[287][288][289] Een half uur later keerde Reigns terug, waarna hij werd geëlimineerd door Triple H. Levesque ging toen [na Reigns' eliminatie] zodanig op in zijn rol dat hij de 'crotch chop' van D-Generation X uitvoerde.[290]

Triple H elimineerde als laatste Dean Ambrose en won het WWE World Heavyweight Championship. Dit was ook de dag waarop de toekomstige WWE Champion A.J. Styles zijn debuut maakte voor de WWE, namelijk in diezelfde Royal Rumble die door Triple H werd gewonnen.[291][292][293][294] Het gebeurde reeds in 1992 dat voor het WWF (World Heavyweight) Championship werd gestreden in de Royal Rumble. In 1992 won Ric Flair het WWF Championship in de Rumble.[295]

Einde samenwerking met Seth Rollins (2016-2017)

Helmsley kon het WWE World Heavyweight Championship behouden tot het evenement WrestleMania 32, waar hij op 3 april 2016 verloor van Roman Reigns.[296] Hij verdedigde de titelriem onderweg naar het evenement WrestleMania 32 met succes tegen Dean Ambrose, met name bij het evenement Roadblock op 12 maart 2016.[297] Sinds de nederlaag tegen Reigns bij het evenement WrestleMania 32 won Helmsley geen kampioenschap meer.[7] Dit alles wekte haatgevoelens op voor Seth Rollins, die bij het evenement Extreme Rules in mei 2016 vervroegd terugkeerde uit blessure.[298]

Triple H zorgde er verrassend voor dat Kevin Owens de nieuwe WWE Universal Champion werd, ten nadele van Rollins, in een "Fatal 4 Way elimination match".[299] Hij verried Rollins namelijk met een verrassingsoptreden tijdens een uitzending van het maandagavondprogramma Raw op 29 augustus 2016.[300][301][302] Rollins verklaarde in 2019 dat hij "The Game" eerst niet graag had, hoewel ze maandenlang een factie vormden als 'The Authority' en Helmsley hem eerder liefkozend de toekomst van de WWE had genoemd.[303] Triple H meende dat Rollins verantwoordelijk was voor diens eigen ondergang alsmede die van "The Authority", met name door geblesseerd te raken.[304] Helmsley stuurde Samoa Joe op hem af.[305] Hierdoor raakte Rollins daadwerkelijk geblesseerd en dreigde hij het evenement WrestleMania 33 – dat met rasse schreden naderde – te missen.[306] Rollins raakte toch klaar en versloeg een gefrustreerde Helmsley op 2 april 2017.[307]

Ruzie met Kurt Angle (2017-2018)

Triple H en Stephanie McMahon bij WrestleMania 34 in 2018

Triple H, voortaan met baard, verraste op 13 november 2017 vriend en vijand met een optreden bij Monday Night Raw, waar hij Jason Jordan aanviel.[308] Die laatste probeerde zijn (kayfabe)-vader en tevens 'Raw General Manager' Kurt Angle[309] te overtuigen dat hij, ondanks een (kayfabe) blessure, toch kon meedoen bij het evenement Survivor Series.[310] Triple H had evenwel een korte mededeling en zei dat niet Jordan maar hijzelf het vijfde lid van Team Raw was voor het evenement Survivor Series.[311][312]

Helmsley maakte op zondag 19 november 2017 deel uit van "Team Raw" in de traditionele 5-tegen-5 Survivor Series-eliminatiewedstrijd. Daarin wist Triple H voor zijn team – dat voorts bestond uit Angle, Braun Strowman, Finn Bálor en Samoa Joe – de overwinning in de wacht te slepen nadat hij zijn zwager en Team SmackDown!Live-kapitein Shane McMahon als laatste kon elimineren.[313] Hij viel daarna verrassend zijn eigen kapitein Kurt Angle aan.[314] Op die manier kon hij zelf Shane McMahon de genadestoot toedienen.[315][316] Zijn teamgenoot Braun Strowman, die samen met Triple H als laatste overbleef, werd niet meer bij de wedstrijd betrokken en Strowman kon dit niet waarderen. Strowman was niet gediend van het gedrag van Triple H en verloor de controle. Hij was ook niet onder de indruk van het feit dat Triple H met de eer leek te willen gaan strijken, waarna hij Helmsley afdreigde. Triple H toonde zowaar angst voor Strowman, maar het kwam uiteindelijk nooit echt tot een rechtstreekse confrontatie tussen Helmsley en Strowman.[317]

Zijn verraad aan Angle resulteerde in een wedstrijd tussen Triple H en Angle alsmede hun vrouwelijke partners Stephanie McMahon en Ronda Rousey, respectievelijk (NB: hier wordt bedoeld als tag team). Triple H en Stephanie verloren de wedstrijd bij het evenement WrestleMania 34, in april 2018.[318][319] Triple H worstelde in oktober 2018 een allerlaatste keer tegen The Undertaker bij het evenement Super Show-Down in Melbourne, Australië.[320] Ten langen leste wist hij The Undertaker te verslaan.[321] Een maand later keerde Shawn Michaels terug uit pensioen voor een eenmalige wedstrijd als D-Generation X tegen Brothers of Destruction (The Undertaker & Kane) bij het evenement Crown Jewel in Saoedi-Arabië.[322] De wedstrijd werd gewonnen door "D-Generation X".[323]

Prestigeslag met Dave Batista (2018-2019)

Op 16 oktober 2018 rakelde Dave Batista hun lange geschiedenis weer op door Triple H te herinneren aan zijn drie nederlagen in 2005.[324] Batista verwees naar het feit dat hij ongeslagen was tegen Helmsley op pay-per-view, tijdens de 1000ste aflevering van Tuesday Night SmackDown! Live, waar Evolution (Triple H, Batista, Randy Orton & Ric Flair) te gast was voor een eenmalige reünie.[325][326]

Batista zette zijn ambitie luister bij door zijn mentor en de co-oprichter van de groep Evolution, Ric Flair, aan te vallen op 26 februari 2019, toen voor die laatste een verjaardagsfeest werd georganiseerd. Flair vierde zijn 70ste verjaardag, maar ook de mooiste momenten uit zijn carrière werden aangehaald.[327] Flair kreeg echter de kans niet om naar de ring te komen omdat Batista backstage brutaal tekeer ging. Deze actie van Batista maakte Triple H razend, want eerder liet hij verstaan dat zijn woorden hem koud lieten.[328]

Op 11 maart 2019 accepteerde Triple H de uitdaging van Batista, maar insisteerde dat hij mocht bepalen onder welke condities de wedstrijd zou verlopen. Helmsley koos voor een "No Holds Barred match", een wedstrijd zonder regels.[329] Op 25 maart 2019 ging "The Game" een stapje verder en zette op aanvraag van Batista net als in 2013 zijn carrière op het spel.[330] Helmsley verwijderde middenin hun confrontatie plompweg de neuspiercing van Batista, voor wie het uiteindelijk de laatste wedstrijd van zijn loopbaan was.[331] Na jarenlang te hebben gefaald kon hij Batista op 7 april 2019 verslaan bij het evenement WrestleMania 35, waardoor zijn carrière niet voorbij was. Triple H vierde zijn overwinning met Ric Flair.[332]

Einde lente 2019 reet Triple H oude wonden open bij Randy Orton en herinnerde hem er nog eens aan hoe de laatste volgens Triple H alles aan hem te danken had, conform zijn vete met Dave Batista in maart en april. Helmsley en Orton keken elkaar vervolgens in de ogen bij het evenement Super ShowDown. Dat evenement werd gehouden in Saudi-Arabië op 7 juni 2019. Triple H verloor. Dit bleek de laatste wedstrijd, althans uitgezonden op televisie, uit de 30-jarige carrière van Paul Levesque te zijn. Behoorlijk symbolisch: Levesque begeleidde Orton destijds naar de top van het sportentertainment.[333]

Afscheid als professioneel worstelaar (2022)

Op 25 maart 2022 kondigde Paul Levesque zijn afscheid aan als professioneel worstelaar, bijna dag op dag dertig jaar na zijn debuut: 24 maart 1992. De reden voor het plotselinge afscheid was een hartinfarct dat hem eind november 2021 overviel en waaraan hij bijna overleed. Hij onthulde zijn afscheid in een emotioneel interview aan ESPN.[334]

Op 3 april 2022 opende Triple H (Paul Levesque) de tweede avond van het evenement WrestleMania 38 ("WrestleMania Sunday"). Triple H liet, na het publiek uitvoerig te hebben bedankt, symbolisch zijn laarzen en een microfoon achter in het midden van de ring en vertrok.[335]

In worstelen

Triple H met Pedigree voor Chris Benoit
Uitvoering Pedigree op Damien Sandow
  • Finishers
    • Pedigree (Double underhook facebuster)
    • Pedigree Pandemonium 1995-96 (3⁄4 facelock cutter)
  • Signature moves
    • Abdominal stretch (submission)
    • Chop knock
    • Clothesline
    • Facebreaker knee smash/Facebuster knee smash
    • Falling neckbreaker
    • Figure four leglock (submission)
    • Harley Race High knee strike
    • Jumping knee drop
    • Sleeper hold (submission)
    • Spinning spinebuster
    • Inverted Atomic Drop
    • Inverted Indian deathlock (submission)
  • Kenmerkend wapen
  • Managers
  • Bijnamen
    • "The Connecticut Blueblood"
    • "The Cerebral Assassin"
    • "The Game"
    • "The King of Kings"
    • "The Chaperone"

Prestaties

Triple H in april 2016

Top-10 hoogst gequoteerde wedstrijden

Hieronder volgt een lijst op basis van beoordelingen van wedstrijden van Triple H[338] door journalist Dave Meltzer van Wrestling Observer Newsletter (WON), het hoogst aangeschreven tijdschrift over professioneel worstelen ter wereld. Triple H heeft 130 keer een beoordeling gekregen van WON; onderstaand werden de tien hoogst gequoteerde opgelijst:

Professioneel worstelwedstrijden van Triple H
Evenement Datum Kampioenschap (optioneel) Wedstrijd Winnaar Beoordeling door WON
WWF No Way Out 2001 25 februari 2001 n.v.t. Triple H vs. "Stone Cold" Steve Austin Triple H **** ¾
WWF RAW is WAR (aflevering 417) 21 mei 2001 WWF World Tag Team Championship The Two-Man Power Trip (Triple H & "Stone Cold" Steve Austin) (c) vs. Chris Benoit & Chris Jericho Chris Benoit & Chris Jericho (nc) **** ¾
WrestleMania 20 14 maart 2004 World Heavyweight Championship Triple H (c) vs. Chris Benoit vs. Shawn Michaels Chris Benoit (nc) **** ¾
WrestleMania 28 1 april 2012 n.v.t. Triple H vs. The Undertaker in een Hell in a Cell match The Undertaker **** ¾
WWF Royal Rumble 2000 23 januari 2000 WWF Championship Triple H (c) vs. "Cactus Jack" Mick Foley Triple H (c) **** ½
WWF No Way Out 2000 27 februari 2000 WWF Championship Triple H (c) vs. "Cactus Jack" Mick Foley Triple H (c) **** ½
WWF Fully Loaded 2000 23 juli 2000 n.v.t. Triple H vs. Chris Jericho Triple H **** ½
WWF Armageddon 2000 10 december 2000 WWF Championship Kurt Angle (c) vs. Rikishi vs. "Stone Cold" Steve Austin vs. The Rock vs. The Undertaker vs. Triple H in een Hell in a Cell match Kurt Angle (c) **** ½
WWE Backlash 2004 18 april 2004 World Heavyweight Championship Chris Benoit (c) vs. Shawn Michaels vs. Triple H Chris Benoit (c) **** ½
WWE Vengeance 2005 26 juni 2005 World Heavyweight Championship Batista (c) vs. Triple H in een Hell in a Cell match Batista (c) **** ½
  • Top 10 op basis van beoordelingen door Wrestling Observer Newsletter wordt anno 2022 niet geüpdatet, Triple H beëindigde op 25 maart 2022 zijn carrière als fulltime/parttime worstelaar

Acteercarrière

Filmografie als acteur
Jaar Titel Rol Opmerkingen
2004 Blade: Trinity Jarko Grimwood Vampier
2006 Relative Strangers Worstelaar
2011 The Chaperone Ray Bradstone
Inside Out AJ

Trivia

  • Levesque is geheelonthouder.
  • Hij is een grote fan van de Engelse rockformatie Motörhead. Levesque was een persoonlijke vriend van zanger Lemmy Kilmister. Kilmister schreef Levesques intromuziek, waaronder zijn themalied The Game (sinds 2001).
  • Behalve een kaalgeschoren coupe heeft Levesque sinds 2017 ook een baard, waar een internetmeme uit voortkwam. Levesque wordt als "Triple H" weleens vergeleken met het personage Kratos uit het computerspel God of War.[339]

Externe links

Mediabestanden
Commons heeft mediabestanden in de categorie Triple H (worstelaar).
  • (en) Profiel op Online World of Wrestling
  • (en) Pictogram film Paul Levesque in de Internet Movie Database
  • (en) WWE.com - profiel
Bronnen, noten en/of referenties
  1. ↑ (en) Hunter Hearst Helmsley Slam Sports, Geraadpleegd op 1 maart 2020
  2. ↑ (en) Ranking the 25 Greatest Wrestlers of All Time Bleacher Report, 6 juni 2011
  3. ↑ (en) The 10 Greatest WWE Superstars Of All Time Have Been Named And Ranked Sportsbible, 8 september 2020
  4. ↑ (en) Top ten WWE superstars of all time including The Rock, Triple H, Ric Flair and The Undertaker The Sun, 27 oktober 2020
  5. ↑ (en) Triple H Reveals The Most Difficult Challenge He’s Ever Faced In WWE Ringside News, 6 januari 2021
  6. ↑ (en) Triple H: Whatever Happened To The Cerebral Assassin? Bleacher Report, 16 mei 2010
  7. ↑ a b (en) Power Ranking Triple H's 14 WWE World Heavyweight Championship Reigns Bleacher Report, 12 februari 2016
  8. ↑ (en) Leadership. corporate.wwe.com. World Wrestling Entertainment. Geraadpleegd op 12 februari 2022.
  9. ↑ (en) WWE President Triple H: His 13 Most Memorable Moments In and Out of the Ring Bleacher Report, 29 juli 2011
  10. ↑ a b (en) The History Of Evolution, Explained The Sportster, 11 december 2020
  11. ↑ (en) WWE news: 20 of the greatest finishing moves of all time ranked GMS, 30 september 2020
  12. ↑ (en) Wrestling’s 20 Greatest Finishers of All Time Daily DDT, Geraadpleegd op 12 maart 2022
  13. ↑ a b (en) Till Death Do Us Part: The Triple H and Stephanie McMahon Love Story Essentially Sports, 4 augustus 2020
  14. ↑ (en) Who are the Owners of WWE Besides Vince McMahon? Essentially Sports, 21 juli 2020
  15. ↑ (en) NXT development system preparing WWE for the future ESPN, 12 augustus 2016
  16. ↑ (en) WWE: Triple H’s Role in Blade: Trinity, Explained CBR, 29 juli 2020
  17. ↑ Coulson, Josh, Triple H's Cardiac Event Was Very, Very Serious. The Sportster (30 november 2021). Geraadpleegd op 15 maart 2022.
  18. ↑ Marc Raimondi, WWE star Triple H announces retirement from in-ring action after heart surgery. ESPN (25 maart 2022). Geraadpleegd op 25 maart 2022.
  19. ↑ D-Generation X honor Chyna and “apologize” at WWE Hall of Fame induction. WWE (6 april 2019). Geraadpleegd op 25 maart 2022.
  20. ↑ (en) Learning To Play The Game: 10 Facts You Might Not Know About The Early Career Of Triple H Uproxx, 30 juli 2015
  21. ↑ (en) WWE Wrestler Triple H Puts Bedford Home on the Market Manchester Ink Link, 5 mei 2015
  22. ↑ (en) 10 rare photos of Triple H you may not have seen Sportskeeda, 5 november 2017
  23. ↑ Top 10 weinig bekende feiten over Triple H[dode link] The Funk On Me, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  24. ↑ (en) An Interview With Paul “Triple H” Levesque NH Magazine, 18 september 2013
  25. ↑ (en) Kowalski remembered by Triple H, Dykstra WWE, 1 september 2008
  26. ↑ (en) 6 Forgotten gimmicks of WWE Superstars before they became legends Sportskeeda, 12 mei 2019
  27. ↑ (en) 10 Things You Didn't Know About Perry Saturn WhatCulture, 18 juli 2016
  28. ↑ (en) Why Is WWE Superstar Triple H Called The King of Kings? The Mystery Behind His Nicknames Essentially Sports, 24 december 2020
  29. ↑ a b (en) 32 WTF Moments In Triple H's WWE Career WhatCulture, 5 augustus 2015
  30. ↑ (en) Triple H when he was young is one of the weirdest things you'll see today Joe, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  31. ↑ (en) Triple H makes his WWF Debut on Wrestling Challenge Cageside Seats, 30 april 2013
  32. ↑ (en) WWE’s Infamous ‘Hog Pen Match,’ Explained CBR, 12 juni 2020
  33. ↑ (en) Donovan, Sandy (1 augustus 2012). Triple H: At the Top of His Game. Capstone Press, pp. 48. Geraadpleegd op 10 januari 2021.
  34. ↑ (en) The heated history of The Rock and Triple H: Fast and Furious star ‘nearly killed’ Shawn Michaels while The Kliq tried to make him eat s*** TalkSport, 30 september 2020
  35. ↑ (en) Inside Triple H's epic WrestleMania 35 weekend Yahoo, 4 april 2019
  36. ↑ (en) Jim Cornette On Ultimate Warrior Refusing To Let Triple H Get Much Offense In At WrestleMania XII Return Match, Recalls Warrior Explaining ‘Dextrusity’ 411 Mania, 8 mei 2020
  37. ↑ (en) Triple H - Profiel Sportskeeda, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  38. ↑ (en) Triple H Reveals Original Name WWE Had For Him, Who Came Up With "Triple H" Wrestling Inc, 7 september 2014
  39. ↑ (en) Triple H: Ranking Every WWE WrestleMania Match of the Game's Career Bleacher Report, 19 maart 2016
  40. ↑ (en) Hunter Hearst Helmsley wins the King of the Ring tournament WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  41. ↑ (en) Triple H ‘wins’ the European Title The Gorilla Position, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  42. ↑ (en) Full WrestleMania XIV results WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  43. ↑ (en) D-Generation X's Greatest Moments of All Time Bleacher Report, 5 augustus 2013
  44. ↑ (en) The Tragic Death of WWE Hall of Famer ‘Ravishing’ Rick Rude Sportscasting, 16 november 2020
  45. ↑ (en) D-Generation X honor Chyna and “apologize” at WWE Hall of Fame induction WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  46. ↑ a b c d (en) The History of D-Generation X Bleacher Report, 7 maart 2009
  47. ↑ (en) Shawn Michaels suffers a serious back injury: Royal Rumble 1998 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  48. ↑ (en) Every Story To Come Out Of The Screwjob The Sportster, 8 december 2020
  49. ↑ (en) WWE Classic Match: The Rock vs. Triple H in a Ladder Match (SummerSlam 1998) Bleacher Report, 2 mei 2012
  50. ↑ (en) Remembering Chyna, the WWE Star Who Redefined the Rules Rolling Stone, 21 april 2016
  51. ↑ a b (en) 10 Wrestlers Who Were Betrayed By Triple H The Sportster, 5 november 2020
  52. ↑ (en) Shane McMahon's Most Memorable Matches, Moments in WrestleMania History Bleacher Report, 16 maart 2018
  53. ↑ (en) Summerslam rewind: Stone Cold vs Mankind vs Triple H (SummerSlam 1999) Sportskeeda, 3 augustus 2015
  54. ↑ (en) Vince Russo reveals the original plan for Test and Stephanie McMahon's wedding storyline in 1999 Give Me Sport (GMS), 17 februari 2018
  55. ↑ (en) Triple H reveals how uncomfortable Vince McMahon made it for him when he wanted to marry Stephanie McMahon TalkSport, 26 mei 2020
  56. ↑ (en) Vince's feud against Triple H Sportskeeda, 7 mei 2020
  57. ↑ (en) WWF Unforgiven 1999 - Six Pack Challenge (WWF Championship) Sportskeeda, 20 maart 2019
  58. ↑ (en) The Rock vs. Triple H: Rebellion 1999 (Steel Cage) WhatCulture, 4 april 2015
  59. ↑ (en) 10 Best Stone Cold Vs Triple H Matches, Ranked The Sportster, 31 december 2019
  60. ↑ (en) WWE Survivor Series 1999 Review TJR Wrestling, 27 oktober 2021
  61. ↑ (en) Everything you wanted to know about WWE weapons Sportskeeda, 8 november 2018
  62. ↑ (en) 10 Wrestling Themes That Are Actually Good Songs WhatCulture, 11 maart 2016
  63. ↑ (en) Game Ongoing: Twenty Five Years of Triple H Last Word on Sports, 24 april 2020
  64. ↑ (en) Big Show vs. Triple H - WWE Championship Match: Raw, January 3, 2000 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  65. ↑ (en) Triple H vs. Cactus Jack – WWE Championship Hell in a Cell Match: No Way Out 2000 WWE, Geraadpleegd op 16 februari 2021
  66. ↑ (en) TJR Retro: WWF No Way Out 2000 Review (Triple H vs. Cactus Jack, Rock vs. Big Show) TJR Wrestling, 6 november 2018
  67. ↑ (en) Wrestlemania 2000: A McMahon in Every Corner Bleacher Report, 30 maart 2009
  68. ↑ (en) 20 Times WWE Had The Wrong Star Win At WrestleMania Wrestletalk, 11 maart 2020
  69. ↑ (en) 5 Best Associates Of The McMahon-Helmsley Faction (& 5 You Forgot Were Associated With Them) The Sportster, 21 september 2020
  70. ↑ (en) 10 Times A Stone Cold Steve Austin Pop Blew The Roof Off WhatCulture, 30 september 2017
  71. ↑ (en) The Rock Does Double 'Rock Bottom' On Triple H, Shane McMahon At WWE Backlash 2000 Republic World, 9 juni 2020
  72. ↑ (en) WWE Retro Review: Judgment Day 2000 (The Rock vs. HHH in an Iron Man Match) Bleacher Report, 13 december 2011
  73. ↑ (en) WWE Classic of the Week: Remembering Triple H vs. Chris Jericho at Fully Loaded Bleacher Report, 13 mei 2014
  74. ↑ (en) WWF SummerSlam 2000 Review (Main Event: The Rock vs. Triple H vs. Kurt Angle) TJR Wrestling, 27 augustus 2020
  75. ↑ a b (en) WWE Classic of the Week: Triple H vs. Kurt Angle from Unforgiven 2000 Bleacher Report, 8 september 2015
  76. ↑ (en) The 15 Best WWE Hell In a Cell Matches Of All Time Bleacher Report, 2 oktober 2010
  77. ↑ (en) WWE Hell in a Cell: 10 Greatest Moments in Hell in a Cell History Bleacher Report, 2 oktober 2011
  78. ↑ (en) Kurt Angle Vs Triple H, Royal Rumble 2001 Sportskeeda, 26 januari 2012
  79. ↑ (en) Ranking the 10 best Kurt Angle matches of all time Sportskeeda, 22 oktober 2017
  80. ↑ (en) 'Stone Cold' Steve Austin talks not getting paid by WWE after neck injury; drug addiction, more Sportskeeda, 15 februari 2018
  81. ↑ (en) The Stone Cold Gets Hit By A Car Storyline, Explained The Sportster, 10 januari 2020
  82. ↑ (en) WWE Missed Opportunities: Steve Austin's Mystery Attacker Bleacher Report, 17 oktober 2014
  83. ↑ (en) Triple H sends a message to Stone Cold YouTube, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  84. ↑ (en) Jim Ross On Car Stunt In Triple H vs. Steve Austin Match At Survivor Series 2000, Why He’s Not A Fan Of Stunts In Wrestling 411 Mania, 23 november 2020
  85. ↑ (en) WWE Survivor Series 2000 Review (Austin vs. Triple H) TJR Wrestling, 17 november 2016
  86. ↑ (en) The Story Behind Iconic Theme Song Of WWE Legend Triple H Essentially Sports, 17 december 2020
  87. ↑ (en) Arsenal Come Out To WWE Superstar Triple H’s Theme Song For Second Half Of Liverpool Clash Republic World, 16 juli 2020
  88. ↑ (en) Ranking Triple H's Best 5 Entrance Songs Bleacher Report, 11 november 2012
  89. ↑ (en) Ranking WWE's Best Theme Songs by Non-WWE Artists Bleacher Report, 14 december 2012
  90. ↑ (en) Triple H ► First Entrance With "The Game" Theme (Raw Is War, 01/15/01) YouTube, Geraadpleegd op 13 januari 2021
  91. ↑ (en) HHH Tries To Provoke Stone Cold Steve Austin - 1/15/2001 YouTube, Geraadpleegd op 13 januari 2021
  92. ↑ (en) WWE Classic Match: Stone Cold vs. Triple H (3 Stages of Hell at No Way Out 2001) Bleacher Report, 30 mei 2012
  93. ↑ (en) 5 Longest (& 5 Shortest) Title Reigns of Triple H's Career The Sportster, 22 augustus 2020
  94. ↑ (en) Jeff Hardy vs. Triple H: Intercontinental Championship Match - SmackDown, April 12, 2001 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  95. ↑ (en) The Power Trip: The Triple H, Vince McMahon & Stone Cold Alliance, Explained The Sportster, 18 juli 2020
  96. ↑ (en) The greatest match in RAW history WWE will never celebrate was Stone Cold Steve Austin and Triple H vs Chris Jericho and Chris Benoit TalkSport, 19 juni 2020
  97. ↑ (en) Chris Benoit & Chris Jericho Vs. Steve Austin & Triple H (WWE Raw - May 21st, 2001) WhatCulture, 24 maart 2017
  98. ↑ (en) Triple H's first quad injury Sportskeeda, 1 april 2018
  99. ↑ (en) Five injuries that altered the course of wrestling history Sporting News, 28 februari 2017
  100. ↑ (en) Why The Undertaker and Triple H almost MISSED WrestleMania 17 Give Me Sport (GMS), 8 juni 2016
  101. ↑ a b (en) WWE WrestleMania 27: 10 Things You Need to Know About Undertaker vs. Triple H Bleacher Report, 30 maart 2011
  102. ↑ (en) Full event results: Royal Rumble 2002 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  103. ↑ (en) Chris Jericho has never watched his WrestleMania 18 match back due to Hogan vs Rock Give Me Sport (GMS), 15 maart 2019
  104. ↑ (en) Chris Jericho calls WrestleMania 18 main event match with Triple H ‘disappointing’ – says it should have been The Rock Vs Hulk Hogan TalkSport, 18 maart 2019
  105. ↑ (en) Top 15 Times Stephanie McMahon was Dissed, Embarrassed, or Ridiculed The Sportster, 7 februari 2015
  106. ↑ (en) Tracing Triple H and Stephanie McMahon's Evolution as On-Screen Power Couple Bleacher Report, 1 november 2013
  107. ↑ (en) 5 WWE Superstars who were 'awarded' Championships without winning a match Sportskeeda, 21 mei 2020
  108. ↑ (en) Triple H vs. Chris Jericho (Judgment Day - May 19, 2002) Sportskeeda, 29 oktober 2016
  109. ↑ (en) WWE Unforgiven 2002 Review Bleacher Report, 8 november 2008
  110. ↑ (en) Throwback Thursday: Looking back at WWE No Mercy 2002 The Philadelphia Inquirer, 9 juni 2016
  111. ↑ (en) 15 Biggest Stars The WWE Ruthless Aggression Era Produced Wrestletalk, 23 februari 2020
  112. ↑ (en) Major plans have been revealed for Shawn Michaels' WWE comeback match Give Me Sport (GMS), 6 september 2018
  113. ↑ (en) Triple H and Shawn Michaels – A Feud Inspired By Real-Life Incidents Pro Wrestling Stories, Geraadpleegd op 9 januari 2021
  114. ↑ (en) Power Ranking All of Triple H's Heel Turns During Storied WWE Career Bleacher Report, 19 november 2013
  115. ↑ (en) WWE Classic of the Week: Examining Shawn Michaels vs. Triple H at SummerSlam 2002 Bleacher Report, 6 augustus 2013
  116. ↑ (en) Shawn Michaels wins the Raw Elimination Chamber Match for the World Heavyweight Championship: Survivor Series 2002 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  117. ↑ (en) WWE Classic of the Week: Remembering 2002 World Title Elimination Chamber Match 4 februari 2014
  118. ↑ (en) The origin of the WWE Elimination Chamber: how everything wrent wrong, but still turned alright at Survivor Series 2002 ESPN, 17 november 2017
  119. ↑ (en) Triple H Vs. Shawn Michaels (Armageddon 2002) WhatCulture, 14 september 2017
  120. ↑ (en) WWE Royal Rumble 2016: 8 Worst Booking Decisions in PPV's History Bleacher Report, 30 december 2015
  121. ↑ (en) WWE Retro Perspective: Triple H vs. Booker T at WrestleMania XIX Bleacher Report, 9 mei 2012
  122. ↑ (en) Booker T Reveals The Biggest Regret Of His WWE Career, How It Would Have Affected Kofi Kingston Wrestling Inc, 2 september 2020
  123. ↑ (en) WWE Classic of the Week: Elimination Chamber Match from SummerSlam 2003 Bleacher Report, 28 juli 2015
  124. ↑ (en) Goldberg vs. Triple H - World Heavyweight Championship Match: Unforgiven 2003 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  125. ↑ (en) Top 5 iconic Evolution moments in WWE Sportskeeda, 30 september 2018
  126. ↑ (en) Evolution: Throwback To Triple H, Randy Orton, Ric Flair And Batista's Special Union Republic World, 18 februari 2020
  127. ↑ (en) A Tribute and Attempt to Recreate the Greatest Stable in WWE History: Evolution Bleacher Report, 8 mei 2011
  128. ↑ (en) Chris Benoit and the WrestleMania Classic WWE Can't Acknowledge Bleacher Report, 25 februari 2013
  129. ↑ (en) Throwback Thursday: Looking back at WWE Backlash 2004 The Philadelphia Inquirer, 8 september 2016
  130. ↑ (en) Triple H's five greatest Hell in a Cell matches of all time Sportskeeda, 31 augustus 2019
  131. ↑ (en) Perspective: Forgotten Classics: Chris Benoit vs Randy Orton, 'SummerSlam 2004' Cageside Seats, 23 december 2012
  132. ↑ (en) WWE Unforgiven 2004 Review (Triple H vs. Randy Orton) TJR Wrestling, 9 juni 2017
  133. ↑ (en) Triple H wins the Elimination Chamber World Heavyweight Championship Match: New Year's Revolution 2005 WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  134. ↑ (en) Triple H vs. Randy Orton - World Heavyweight Title Match: Royal Rumble 2005 (Full Match) WWE, Geraadpleegd op 11 februari 2021
  135. ↑ (en) Batista wanted Triple H to be his last WWE opponent to say thank you to him Give Me Sport (GMS), 14 april 2019
  136. ↑ (en) 10 Triple H Matches You Need To Watch Wrestletalk, 27 juli 2020
  137. ↑ (en) WWE Vengeance 2005 Review (Batista vs. Triple H Hell in a Cell, Michaels vs. Angle) TJR Wrestling, 25 mei 2018
  138. ↑ (en) Ric Flair vs. Triple H: Taboo Tuesday 2005 - Intercontinental Championship Steel Cage Match WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  139. ↑ (en) Rey Mysterio wins the Royal Rumble match: 2006 Royal Rumble WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  140. ↑ (en) Power Ranking All of John Cena's WrestleMania Matches Bleacher Report, 5 maart 2014
  141. ↑ (en) WWE Classic of the Week: John Cena vs. Edge vs. Triple H from Backlash 2006 Bleacher Report, 7 april 2015
  142. ↑ (en) TJR Retro: WWE Backlash 2006 Review (Cena vs. Triple H vs. Edge)[dode link] TJR Wrestling, 30 september 2018
  143. ↑ (en) WWE: Top 10 Rivalries of Vince McMahon's Career Bleacher Report, 26 juli 2011
  144. ↑ (en) 10 Best Wrestling Reunions Ever WhatCulture, 28 juni 2018
  145. ↑ (en) Triple H and Shawn Michaels re-united as D-Generation X on Raw 13 years ago today Give Me Sport (GMS), 12 juni 2019
  146. ↑ (en) D-Generation X def. Spirit Squad (5-on-2 Handicap Match) WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  147. ↑ (en) The 10 Best Vince McMahon Matches Of All Time, Ranked The Sportster, 26 juli 2019
  148. ↑ (en) D-Generation X def. The McMahons & Big Show (Hell in a Cell Match) WWE, Geraadpleegd op 10 januari 2021
  149. ↑ (en) 10 Best Traditional WWE Survivor Series Matches Ever WhatCulture, 11 november 2014
  150. ↑ (en) Triple H tears quadriceps tendon WWE, 8 januari 2007
  151. ↑ (en) Everything You Need to Know About Triple H’s 23 WrestleMania Appearances Essentially Sports, 8 december 2020
  152. ↑ (en) Triple H doesn’t have a match at WrestleMania for the first time in over a decade Cageside Seats, 2 april 2020
  153. ↑ (en) 15 Terrible Matches Triple H Wants You To Forget WhatCulture, 15 april 2015
  154. ↑ (en) 10 Best WWE Randy Orton Matches Sportskeeda, 9 november 2018
  155. ↑ (en) Random Network Reviews: No Mercy 2007 411 Mania, 7 september 2015
  156. ↑ (en) 3 Times WWE Superstars defended their titles in different matches on the same night Sportskeeda, 24 april 2019
  157. ↑ (en) Randy Orton's Greatest Matches Bleacher Report, 15 juli 2010
  158. ↑ (en) The 10 Shortest WWE Title Reigns In History The Sportster, 9 april 2020
  159. ↑ (en) On this date in WWE history: A triple dose of Triple H at No Mercy 2007 Cageside Seats, 7 oktober 2012
  160. ↑ (en) Triple H wins Raw Elimination Chamber WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  161. ↑ (en) Randy Orton vs. John Cena vs. Triple H - WWE Championship Triple Threat Match: WrestleMania XXIV WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  162. ↑ (en) The Complete History of the WWE Championship - Part 14: Triple H (April 27, 2008 - November 23, 2008) Sportskeeda, 24 september 2019
  163. ↑ (en) When Triple H Defeated John Cena, Randy Orton And JBL To Win The WWE Championship Republic World, 4 mei 2020
  164. ↑ (en) When Triple H Defeated Randy Orton In A Classic Steel Cage Match At Judgment Day 2008 Republic World, 21 mei 2020
  165. ↑ (en) WWE Champion Triple H def. Randy Orton (Last Man Standing Match) WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  166. ↑ (en) Orton suffers broken clavicle WWE, 2 juni 2008
  167. ↑ (en) Edge def. WWE Champion Triple H & Vladimir Kozlov (Triple Threat Match) WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  168. ↑ (en) WWE Armageddon: Triple H-Jeff Hardy-Edge Three-Way Match and the WWE Championship Bleacher Report, 9 december 2008
  169. ↑ (en) Edge vs. Jeff Hardy vs. Triple H: Armageddon 2008 - WWE Title Triple Threat Match: Armageddon 2008 (Full Match) WWE, Geraadpleegd op 28 januari 2021
  170. ↑ (en) Vickie Guerrero's Nude Photos, Kennedy's Return, Triple H, More Wrestling Inc, 5 februari 2009
  171. ↑ (en) Randy Orton wins the Royal Rumble match: 2009 Royal Rumble WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  172. ↑ (en) Triple H wins WWE Championship Elimination Chamber Match WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  173. ↑ (en) 5 storylines where Vince McMahon was a babyface Sportskeeda, 26 augustus 2019
  174. ↑ (en) Randy Orton Vs Triple H and McMahons, the Greatest Rivalry in Wrestling Bleacher Report, 9 december 2010
  175. ↑ (en) Randy Orton: Rise and Stop in 2009 Wrestling Culture, 5 april 2020
  176. ↑ (en) WWE Raw Mistake, and Randy Orton's "Wife" Bleacher Report, 12 maart 2009
  177. ↑ (en) Top 10 On-Screen Arrests In WWE History Ranked The Sportster, 29 december 2019
  178. ↑ (en) Triple H Invades Randy Orton's House (video) YouTube, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  179. ↑ (en) Triple H invades Randy Orton's home WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  180. ↑ (en) WWE Monday Night RAW 03 09 2009 Online World of Wrestling, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  181. ↑ (en) Triple H Vs Randy Orton...Passing the Torch at Wrestlemania 25? Bleacher Report, 24 februari 2009
  182. ↑ (en) WWE Champion Triple H def. Randy Orton WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  183. ↑ (en) Randy Orton & The Legacy def. Triple H, Batista & Shane McMahon (Randy Orton new WWE Champion) WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  184. ↑ (en) WWE Monday Night RAW 06 08 2009 Online World of Wrestling, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  185. ↑ (en) Raw Results – 6/8/09 Wrestleview, 9 juni 2009
  186. ↑ (en) Night Of Champions: When Randy Orton Bested John Cena, Triple H In A Classic Triple Threat Republic World, 5 september 2020
  187. ↑ (en) 10 Most Outlandish D-Generation X WWE Moments WhatCulture, 30 juni 2015
  188. ↑ (en) 10 Biggest WWE Missed Opportunities In SummerSlam History WhatCulture, 2 augustus 2014
  189. ↑ (en) WWE Classic of the Week: Remembering DX vs. Legacy from Hell in a Cell 2009 Bleacher Report, 23 september 2014
  190. ↑ (en) 5 Seriously Underrated WWE Hell In A Cell Matches WhatCulture, 10 oktober 2016
  191. ↑ (en) WWE Throwback Thursday: DX vs. Jeri-Show at TLC 2009 Bleacher Report, 10 december 2015
  192. ↑ (en) John Cena Beats HHH, Shawn Michaels To Retain WWE Title At Survivor Series 2009 Republic World, 10 juli 2020
  193. ↑ (en) WWE Network: WWE Title Elimination Chamber Match (Full Match): Elimination Chamber 2010 WWE, 21 februari 2021
  194. ↑ (en) DX Set To Appear In A WWE Live Event At Madison Square Garden On March 22, 2020 Republic World, 16 januari 2020
  195. ↑ (en) Shawn Michaels to wrestle in WWE ring for first time in eight years this November CBS Sports, 8 oktober 2018
  196. ↑ (en) Triple H vs Sheamus at WrestleMania 26: A Throwaway Match? Bleacher Report, 7 maart 2010
  197. ↑ (en) WWE WrestleMania 26 Review TJR Wrestling, 29 maart 2015
  198. ↑ (en) Triple H opens up on his interesting direction for the WWE NXT brand Give Me Sport (GMS), 26 april 2018
  199. ↑ (en) Vince McMahon returns to WWE Raw, fires Triple H as COO Cageside Seats, 11 oktober 2011
  200. ↑ (en) NXT development system preparing WWE for the future 12 augustus 2016
  201. ↑ (en) The Real Life Rivalry Between CM Punk and Triple H Outside the WWE ring Essentially Sports, 27 november 2020
  202. ↑ (en) When CM Punk and Triple H Exchanged Furious Words on WWE Raw Essentially Sports, 10 januari 2021
  203. ↑ (en) WWE Night of Champions 2011: The Punk-Triple H Feud Is the Real Main Event Bleacher Report, 5 september 2011
  204. ↑ (en) Triple H's Return to the Ring Will Be Permanent Bleacher Report, 14 september 2011
  205. ↑ (en) WWE RAW Review for 2/21/11 (Triple H and The Undertaker Return) Bleacher Report, 23 februari 2011
  206. ↑ (en) The Undertaker vs. Triple H - No Holds Barred match (photos) WWE, Geraadpleegd op 11 januari 2021
  207. ↑ (en) WrestleMania 27: Why Undertaker and Triple H Was the Best Match Ever Bleacher Report, 4 april 2011
  208. ↑ (en) WWE Raw: Why Weren't The Miz and R-Truth Punished? Bleacher Report, 25 oktober 2011
  209. ↑ (en) The Miz, R-Truth, Triple H, the Conspiracy That No One Saw Coming Bleacher Report, 4 oktober 2011
  210. ↑ (en) WWE Hell in a Cell 2011 Results: Alberto Del Rio Beats CM Punk and What It Means Bleacher Report, 3 oktober 2011
  211. ↑ (en) WWE Hell in a Cell 2011 Results: Why The Miz and R-Truth Must Remain Fired Bleacher Report, 3 oktober 2011
  212. ↑ (en) Raw goes on strike YouTube, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  213. ↑ (en) WWE Monday Night Raw: Triple H, the Walkout and the Show That Could Have Been Bleacher Report, 11 oktober 2011
  214. ↑ (en) WWE TLC 2011 Results: Why Triple H vs Kevin Nash Should Not Have Happened Bleacher Report, 19 december 2011
  215. ↑ (en) Random Network Reviews: TLC 2011 411 Mania, 21 februari 2016
  216. ↑ (en) 10 Times Two Hall Of Famers Had Bad Matches Together The Sportster, 27 november 2020
  217. ↑ (en) Triple H Answer the Undertaker's Challenge for WrestleMania 28 Bleacher Report, 7 februari 2012
  218. ↑ (en) Raw: Shawn Michaels interrupts Triple H and The Undertaker YouTube, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  219. ↑ (en) WrestleMania 28: Truly the End of an Era Bleacher Report, 2 april 2012
  220. ↑ (en) The Undertaker vs. Triple H – Hell in a Cell Match: WrestleMania XXVIII (Full Match) WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  221. ↑ (en) WWE’s Shawn Michaels earned Undertaker’s respect despite driving him ‘crazy’ with backstage antics Metro, 18 november 2020
  222. ↑ (en) 15 Little Known Facts About Triple H's Relationship With Shawn Michaels The Sportster, 6 juni 2018
  223. ↑ (en) “I Should Have Left With You”- The Undertaker Makes A Shocking Statement On The WrestleMania Match With Shawn Michaels Essentially Sports, 17 juni 2020
  224. ↑ (en) Undertaker Admits He Should Have Retired With Shawn Michaels Sportscasting, 21 juni 2020
  225. ↑ (en) WWE WrestleMania 28 Results: Undertaker vs. Triple H Stole the Show Bleacher Report, 2 april 2012
  226. ↑ (en) “It Was Absolutely Real And Emotional” – Triple H Recalls An Iconic Moment With The Undertaker Essentially Sports, 21 juni 2020
  227. ↑ (en) WWE Extreme Rules 2012: Triple H vs. Brock Lesnar Feud to Start on Raw Tonight? Bleacher Report, 30 april 2012
  228. ↑ (en) SummerSlam Contract Signing for Triple H vs. Brock Lesnar: photos WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  229. ↑ (en) What consequences could Brock Lesnar face for breaking Triple H's arm? WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  230. ↑ (en) Triple H requires surgery after Lesnar attack WWE, 3 mei 2012
  231. ↑ (en) Suing WWE for Brock Lesnar: Payday or payback for Paul Heyman? WWE, 14 mei 2012
  232. ↑ (en) Brock Lesnar sues WWE for breach of contract on Monday Night Raw MMA Mania, 15 mei 2012
  233. ↑ (en) What happens if Brock Lesnar and Paul Heyman are in the legal right? WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  234. ↑ (en) WWE No Way Out: Triple H Challenges Brock Lesnar Wrestling Inc, 17 juni 2012
  235. ↑ (en) Brock Lesnar to reveal answer to Triple H's SummerSlam challenge on Raw's 1,000th episode WWE, 2 juli 2012
  236. ↑ (en) Brock Lesnar accepts Triple H's challenge to match at SummerSlam: photos WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  237. ↑ (en) Lesnar vs Triple H Results: Brock Lesnar Defeats Triple H at WWE SummerSlam 2012 Bleacher Report, 20 augustus 2012
  238. ↑ a b (en) Triple H Cuts His Hair: The 10 Most Heartbreaking Haircuts in WWE History Bleacher Report, 7 september 2012
  239. ↑ (en) WWE WrestleMania 29: Shawn Michaels and 'Mania's Most Intriguing Angles Bleacher Report, 4 april 2013
  240. ↑ (en) Triple H vs. Brock Lesnar Delivered at WrestleMania 29 Bleacher Report, 8 april 2013
  241. ↑ (en) WWE Rumours: End of The Authority in the WWE? Sportskeeda, 5 april 2016
  242. ↑ (en) Kane as WWE's Corporate Monster Is the Scariest He's Ever Been Bleacher Report, 5 november 2013
  243. ↑ (en) Triple H is special guest referee for John Cena vs. Daniel Bryan WWE championship match at SummerSlam Cageside Seats, 12 augustus 2013
  244. ↑ (en) Randy Orton Cashes in WWE Title Shot vs. Daniel Bryan at SummerSlam Bleacher Report, 19 augustus 2013
  245. ↑ (en) WWE Builds the Authority at Expense of Daniel Bryan, Randy Orton Bleacher Report, 14 november 2013
  246. ↑ (en) Daniel Bryan’s “Occupy Raw” segment creates a storm in the WWE Universe Sportskeeda, 17 maart 2014
  247. ↑ (en) Daniel Bryan vs. the Authority Must Continue After the WWE Star's Return Bleacher Report, 13 januari 2015
  248. ↑ a b (en) Daniel Bryan def. Triple H WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  249. ↑ (en) WWE: You’re a B+ player, Daniel Bryan! Sportskeeda, 23 januari 2014
  250. ↑ (en) Daniel Bryan's Unlikely Rise from Indie Star to WWE Champion at WrestleMania Bleacher Report, 7 april 2014
  251. ↑ (en) John Cena Wins WWE World Heavyweight Championship Ladder Match Bleacher Report, 30 juni 2014
  252. ↑ (en) Seth Rollins, Roman Reigns, Dean Ambrose: The Rise and Fall of The Shield Essentially Sports, 5 november 2020
  253. ↑ (en) Batista's WWE Return Has Been One of the Biggest Failures in Recent Memory Bleacher Report, 5 mei 2014
  254. ↑ (en) Evolution reforms on Raw and no one seems to care Cageside Seats, 15 april 2014
  255. ↑ (en) Ric Flair reveals real reason why he joined TNA after WWE retirement Sportskeeda, 13 april 2020
  256. ↑ (en) The reported reason Triple H decided now was the time to bring Batista back to the WWE Give Me Sport (GMS), 29 september 2018
  257. ↑ (en) The Shield Will Thrive as Henchmen for Triple H and the McMahons Bleacher Report, 29 augustus 2013
  258. ↑ (en) 4 Face turns that worked and 3 that didn't Sportskeeda, 10 november 2018
  259. ↑ (en) Daniel Bryan Wins WWE World Heavyweight Championship at WrestleMania 30 Bleacher Report, 7 april 2014
  260. ↑ (en) The Shield vs. Evolution and 7 Greatest Stable Feuds of All Time Bleacher Report, 25 april 2014
  261. ↑ (en) 5 Best Matches Of The Shield (& 5 Worst) The Sportster, 24 augustus 2019
  262. ↑ (en) The Shield vs. Evolution (Extreme Rules 2014) Sportskeeda, 15 juli 2020
  263. ↑ (en) Evolution vs. Shield Results: Winner and Post-Match Reaction Bleacher Report, 2 juni 2014
  264. ↑ (en) "There's always a Plan B" - Triple H Promo Cagematch, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  265. ↑ (en) Batista quits WWE in the middle of 'Monday Night Raw' USA Today, 2 juni 2014
  266. ↑ (en) Seth Rollins Reveals Initial Plans For The Shield's First Breakup The Sportster, 10 februari 2019
  267. ↑ (en) Seth Rollins Was the Right Man to Turn on The Shield Bleacher Report, 6 juni 2014
  268. ↑ (en) Seth Rollins' Betrayal of The Shield Should Lead to Him Turning on Evolution Bleacher Report, 4 juni 2014
  269. ↑ (en) WrestleMania 31 results: Seth Rollins stuns WWE as he cashes in Money in the Bank contract to claim title from Brock Lesnar The Independent, 30 maart 2015
  270. ↑ (en) Sting vs. Triple H: Winner and Reaction from WWE WrestleMania 31 Bleacher Report, 30 maart 2015
  271. ↑ (en) Triple H says Seth Rollins is the future of WWE Give Me Sport (GMS), 21 juni 2017
  272. ↑ (en) 5 WWE Superstars who retired recently 14 februari 2019
  273. ↑ (en) Jamie Noble Reveals More Details On Road Rage Stabbing Inquisitr, 5 oktober 2016
  274. ↑ (en) Full Career Retrospective and Greatest Moments for Joey Mercury Bleacher Report, 27 mei 2015
  275. ↑ (en) Sting Makes His WWE Programming Debut During 2014 Survivor Series Bleacher Report, 24 november 2014
  276. ↑ (en) Team Cena vs. Team Authority: Winner and Reaction from 2014 Survivor Series Bleacher Report, 24 november 2014
  277. ↑ (en) Triple H vs. Dolph Ziggler: Raw, March 14, 2016 (Full Match) WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  278. ↑ (en) Randy Orton's Hurried Turn on the Authority Is a Wasted Opportunity Bleacher Report, 18 maart 2015
  279. ↑ (en) Seth Rollins suffers knee injury, new WWE World Heavyweight Champion to be crowned at Survivor Series WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  280. ↑ (en) WWE champion Seth Rollins suffers devastating knee injury USA Today, 5 november 2015
  281. ↑ (en) Seth Rollins' Injury Draws Concern About Ability to Be the Future of WWE Bleacher Report, 3 februari 2017
  282. ↑ (en) Roman Reigns Is The Authority's Biggest Threat Bleacher Report, 5 mei 2015
  283. ↑ (en) Roman Reigns vs. Dean Ambrose: Winner, Reaction from WWE Survivor Series 2015 Bleacher Report, 23 november 2015
  284. ↑ (en) Roman Reigns to Defend World Championship in WWE Royal Rumble 2016 Match Bleacher Report, 5 januari 2016
  285. ↑ (en) Can Roman Reigns Survive the Royal Rumble Match as WWE World Champion? Bleacher Report, 5 januari 2016
  286. ↑ (en) Triple H wins the 2016 Royal Rumble Match: Royal Rumble 2016 WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  287. ↑ (en) The John Report: WWE Royal Rumble 2016 Review TJR Wrestling, 25 januari 2016
  288. ↑ (en) WWE Royal Rumble 2016: Triple H wins WWE World Heavyweight Title Sky Sports, 25 januari 2016
  289. ↑ (en) What we learned from Royal Rumble 2016 SB Nation, 25 januari 2016
  290. ↑ (en) Triple H Wins the WWE Royal Rumble 2016 Match (Video)[dode link] Daily DDT (Fansided), 24 januari 2016
  291. ↑ (en) Royal Rumble 2016: The complete list of match entrants and eliminations[dode link] The Independent, 25 januari 2016
  292. ↑ (en) Triple H won the 2016 Royal Rumble Match for the WWE World Heavyweight Championship WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  293. ↑ (en) Triple H Wins WWE World Heavyweight Championship at 2016 Royal Rumble Bleacher Report, 25 januari 2016
  294. ↑ (en) WWE Royal Rumble 2016 results: Triple H wins title, AJ Styles debuts CBS Sports, 24 januari 2016
  295. ↑ (en) Ric Flair wins the 1992 Royal Rumble match and the WWE Championship WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  296. ↑ (en) Triple H vs. Roman Reigns: Winner and Reaction from WWE WrestleMania 32 Bleacher Report, 4 april 2016
  297. ↑ (en) Triple H vs. Dean Ambrose: Winner and Reaction from WWE Roadblock 2016 Bleacher Report, 13 maart 2016
  298. ↑ (en) Seth Rollins returns after a devastating knee injury: WWE Extreme Rules 2016 (WWE Network Exclusive) WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  299. ↑ (en) Kevin Owens wins WWE Universal Championship in Fatal 4-way elimination match ESPN, 30 september 2016
  300. ↑ (en) Miller, Dean (9 mei 2017). The WWE Book of Top 10s. DK; Illustrated Edition, "7 - Seth Rollins", 200. ISBN 1465462643. Geraadpleegd op 12 januari 2021.
  301. ↑ (en) Triple H betrays Seth Rollins in Universal Title Match: WWE Timeline sneak peek WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  302. ↑ (en) WWE Rumours: Possible reason behind Triple H turning on Seth Rollins Sportskeeda, 31 augustus 2016
  303. ↑ (en) Seth Rollins Explains Why He Initially Disliked Triple H The Sportster, 24 december 2019
  304. ↑ (en) 411’s WWE Timeline Report: ‘Triple H vs. Seth Rollins’ 411 Mania, 23 september 2020
  305. ↑ (en) WWE Raw: Samoa Joe attacks Seth Rollins as Triple H watches on Sky Sports, 1 februari 2017
  306. ↑ (en) Seth Rollins talks about how he almost missed WrestleMania 33 Sportskeeda, 4 augustus 2017
  307. ↑ (en) WWE WrestleMania 33: Ranking Seth Rollins vs. Triple H and Every Match at PPV Bleacher Report, 3 april 2017
  308. ↑ (en) Triple H returns to boot Jason Jordan off Survivor Series team Cageside Seats, 13 november 2017
  309. ↑ (en) 5 reasons why the Kurt Angle/Jason Jordan story doesn't work Sportskeeda, 19 juli 2017
  310. ↑ (en) Triple H replaces injured Jason Jordan on Team Raw at Survivor Series WWE, 14 november 2017
  311. ↑ (en) WWE News: Triple H's final message before Team RAW vs. Team SmackDown at Survivor Series Sportskeeda, 20 november 2017
  312. ↑ (en) Triple H Attacks Jason Jordan, Replaces Him at Survivor Series in Return to Raw Bleacher Report, 14 november 2020
  313. ↑ (en) Full Survivor Series 2017 results WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  314. ↑ (en) Triple H Attacks Kurt Angle as Raw Beats SmackDown at WWE Survivor Series 2017 Bleacher Report, 20 november 2017
  315. ↑ (en) WWE Survivor Series 2017 Results: Triple H And Shane McMahon Prove WWE Has An Age Problem Forbes, 19 november 2020
  316. ↑ (en) WWE Survivor Series 2017: Triple H turns on Raw team-mate Kurt Angle but pins Shane McMahon for win The Sun, 20 november 2017
  317. ↑ (en) Give me Triple H cowering in fear forever Cageside Seats, 20 november 2017
  318. ↑ (en) Ronda Rousey, Kurt Angle vs. Triple H, Stephanie McMahon Set for WrestleMania 34 Bleacher Report, 6 maart 2018
  319. ↑ (en) Kurt Angle & Ronda Rousey def. Triple H & Stephanie McMahon WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  320. ↑ (en) WWE Super Show-Down: Comparing Triple H vs. Undertaker Match to Past Showdowns Bleacher Report, 6 oktober 2018
  321. ↑ (en) Triple H def. The Undertaker WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  322. ↑ (en) Shawn Michaels explains why he came out of WWE retirement last year for Crown Jewel The Daily Express, 27 juni 2019
  323. ↑ (en) D-Generation X def. The Brothers of Destruction WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  324. ↑ (en) SmackDown 1000: The Evolution reunion was a tease for a Triple H vs. Batista match Cageside Seats, 16 oktober 2018
  325. ↑ (en) Evolution Reunion Including Batista, Ric Flair Confirmed for WWE SmackDown 1,000 Bleacher Report, 30 september 2018
  326. ↑ (en) Batista takes a dig at Triple H during Evolution's reunion: SmackDown 1000, Oct. 16, 2018 WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  327. ↑ (en) Join Monday Night Raw for Ric Flair’s 70th birthday celebration WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  328. ↑ (en) Batista attacked Ric Flair during his birthday celebration WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  329. ↑ (en) Triple H vs. Batista Set for WWE WrestleMania 35 in No Holds Barred Match Bleacher Report, 12 maart 2019
  330. ↑ (en) Triple H agreed to put his career on the line against Batista at WrestleMania WWE, Geraadpleegd op 12 januari 2021
  331. ↑ (en) Triple H Ripped Out Dave Batista’s Nose Ring At WrestleMania 35 With A Pair Of Pliers LAD Bible, 8 april 2019
  332. ↑ (en) WWE WrestleMania 35 Results: Triple H Vs. Batista Flop Highlights One Of WWE's Biggest Problems Forbes, 7 april 2019
  333. ↑ (en) Randy Orton Beats Triple H at WWE Super ShowDown Bleacher Report, 7 juni 2019
  334. ↑ Louis Dangoor, Triple H details nearly dying from heart failure & officially retires. Give Me Sport (GMS) (25 maart 2022). Geraadpleegd op 25 maart 2022.
  335. ↑ Louis Dangoor, WWE WrestleMania 38: Triple H opens the show with emotional promo after retirement. Give Me Sport (GMS) (4 april 2022). Geraadpleegd op 7 april 2022.
  336. ↑ (en) ishof.net, 2015 Hall of Fame Inductees. Geraadpleegd op 8 maart 2015.
  337. ↑ (en) WWE staff (WWE.com), Paul ‘Triple H’ Levesque has been inducted into 2015 International Sports Hall of Fame. Geraadpleegd op 8 maart 2015.
  338. ↑ (en) Matchguide Triple H Cagematch, Geraadpleegd op 24 maart 2022
  339. ↑ (en) God of War: Here Is What WWE's Triple H Could Look Like As Kratos Comic Book, 12 april 2018
· · Sjabloon bewerken
Worstelfamilie McMahon

Jess · Vincent J. · Vincent K. · Linda · Shane · Marissa · Stephanie · Paul "Triple H" Levesque

· · Sjabloon bewerken
WWE-werknemers
Hoofdrooster
Supersterren:Adam Rose · Bad News Barrett · Big E · Big Show · Bo Dallas · Braun Strowman · Bray Wyatt · Brock Lesnar · Bubba Ray Dudley · Cesaro · Chris Jericho · Christian · Curtis Axel · Damien Mizdow · Daniel Bryan · Darren Young · Dean Ambrose · Diego · Dolph Ziggler · D-Von Dudley · Epico · Erick Rowan · Fandango · Fernando · Finn Bálor · Goldust · Heath Slater · Jack Swagger · Jey Uso · Jimmy Uso · Jinder Mahal · John Cena · Kalisto · Kane · Kevin Owens · Kofi Kingston · Konnor · Luke Harper · Mark Henry · The Miz · Neville · R-Truth · Randy Orton · The Rock · Roman Reigns · Rusev · Ryback · Seth Rollins · Sheamus · Sin Cara · Stardust · Sting · Titus O'Neil · Triple H · Tyson Kidd · The Undertaker · Viktor · Xavier Woods · Zack Ryder
Diva's:Alicia Fox · Brie Bella · Cameron · Charlotte · Emma · Eva Marie · Layla · Naomi · Natalya · Nikki Bella · Paige · Rosa Mendes · Summer Rae · Tamina Snuka
Andere:El Torito · Hornswoggle · Jamie Noble · Joey Mercury · Lana · Paul Heyman · Stephanie McMahon · William Regal · Zeb Colter
Televisieteam:Booker T · Byron Saxton · Carlos Cabrera · Corey Graves · David Otunga · Jason Albert · Jerry Lawler · Jerry Soto · John "Bradshaw" Layfield · Kyle Edwards · Marcelo Rodriguez · Michael Cole · Renee Young · Scott Stanford · Tom Phillips
Ringaankondigers:Eden · JoJo · Lilian Garcia
Scheidsrechters:Chad Patton · Charles Robinson · John Cone · Mike Chioda · Rod Zapata · Scott Armstrong
Worstelteams:The Ascension · The Authority · The Bella Twins · Los Matadores · The Lucha Dragons · The New Day · Prime Time Players · Tyson Kidd & Cesaro · The Usos
NXT Wrestling (opleidingsrooster)
Worstelaars:Aiden English · Alex Riley · Baron Corbin · Blake · Brian Kendrick · Bull Dempsey · Colin Cassady · Enzo Amore · Finn Bálor · Hideo Itami · Kevin Owens · Mojo Rawley · Murphy · Rhino · Sami Zayn · Solomon Crowe · Sylvester Lefort · Tye Dillinger · Tyler Breeze
NXT Diva's:Alexa Bliss · Aliyah · Asuka · Bayley · Becky Lynch · Billie Kay · Carmella · Dana Brooke · Liv Morgan · Mandy Rose · Peyton Royce · Sasha Banks
Staf:Bill DeMott · Billy Gunn · Canyon Ceman · Dusty Rhodes · Gerald Brisco · Norman Smiley · Sara Amato
· · Sjabloon bewerken
Grand Slam Championship
WWE:Shawn Michaels · Triple H · Kane · Chris Jericho · Kurt Angle · Eddie Guerrero · Rob Van Dam · Booker T · Jeff Hardy · John "Bradshaw" Layfield · Christian · Big Show · The Miz · Daniel Bryan · Dean Ambrose · Roman Reigns · Randy Orton · Seth Rollins · Kofi Kingston · Rey Mysterio
TNA:A.J. Styles · Abyss · Samoa Joe
Triple Crown Championship
WWE:Pedro Morales · Bret Hart · Diesel · Shawn Michaels · Stone Cold Steve Austin · The Rock · Triple H · Kane · Chris Jericho · Kurt Angle · Eddie Guerrero · Chris Benoit · Ric Flair · Edge · Rob Van Dam · Booker T · Randy Orton · Jeff Hardy · CM Punk · John "Bradshaw" Layfield · Rey Mysterio · Dolph Ziggler · Christian · Big Show · The Miz · Daniel Bryan · Dean Ambrose · Roman Reigns · Seth Rollins · Kofi Kingston
WCW:Ric Flair · Lex Luger · Sting · Diamond Dallas Page · Goldberg · Bret Hart · Chris Benoit · Scott Steiner · Booker T
TNA:A.J. Styles · Kurt Angle · Samoa Joe · Abyss
ECW:Johnny Hotbody · Sabu · Mikey Whipwreck · Tazz · Rob Van Dam
Bibliografische informatie