Syn Emila Piechniczka i Magdaleny z domu Marczok[1]. Jego ojciec pochodził z Raciborza, pod koniec II wojny światowej jako Ślązak został przymusowo wcielony do Wehrmachtu, później dostał się do niewoli radzieckiej, z której nie wrócił. Uznany za zmarłego 9 maja 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku[1][2].
Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w klubach Naprzód Lipiny (1960–1961), Legia Warszawa (1961–1965), Ruch Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Warszawa Puchar Polski, a w 1968 mistrzostwo Polski z Ruchem Chorzów. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie. Ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Trener i selekcjoner
W 1972 był kandydatem na szkoleniowca Stali Stalowa Wola, nie doszedł jednak do porozumienia z klubem po tym, jak zaproponowano mu poprowadzenie zespołu wspólnie z Jerzym Kopą[3]. Pierwszym klubem w karierze trenerskiej był BKS Bielsko-Biała, jego trenerem został w sierpniu 1973[4]. Początkowo mieszkał w Chorzowie, następnie przeprowadził się do Bielska-Białej[5]. W pierwszym sezonie jego drużyna przegrała walkę o awans z Piastem Gliwice[6]. W sezonie 1974/1975 zajął z drużyną piąte miejsce[7]. Jego bilans jako trenera klubu BKS Stal Bielsko-Biała wyniósł 26 zwycięstw, 20 remisów i 14 porażek[8]. Został następnie szkoleniowcem Odry Opole; w sezonie 1975/1976 wygrał z tym klubem II ligę[9]. W pierwszym spotkaniu I ligi jego zespół pokonał drużynę Legii Warszawa 4:1[9]. W sierpniu 1979 został szefem wyszkolenia Okręgowego Związku Piłki Nożnej w Katowicach[10]. Prowadził też drużyny Ruchu Chorzów i Górnika Zabrze, pracował także w klubach zagranicznych z Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Prowadził też tunezyjską drużynę Espérance Tunis. W 1987 zdobył mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.
Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera i selekcjonera reprezentacji Polski; obowiązki objął 5 stycznia 1981. Zadebiutował 25 marca 1981 w przegranym 2:0 meczu z reprezentacją Rumunii[11]. Uzyskał awans na mistrzostwa świata w Hiszpanii w 1982. W spotkaniu półfinałowym jego zespół przegrał z Włochami 0:2. W meczu o trzecie miejsce Polacy pokonali reprezentację Francji 3:2. Prowadzona przez niego drużyna wywalczyła również awans na mistrzostwa świata w Meksyku w 1986. Na turniej reprezentacja przegrała w 1/8 finału. Antoni Piechniczek złożył rezygnację w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się doprowadzić zespołu do awansu na mistrzostwa świata we Francji w 1998. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (brał z nią udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
↑Iwona Kłopocka: Słynny trener Antoni Piechniczek został honorowym obywatelem Opola. nto.pl, 3 maja 2018. [dostęp 2019-12-10].
↑Olga Krzyżyk: Chorzów: Antoni Piechniczek z tytułem Honorowego Obywatela Chorzowa. dziennikzachodni.pl, 29 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-29].
↑Jacek Sroka: Antoni Piechniczek doktorem honoris causa AWF Katowice. Na uroczystość przyjechali jego byli piłkarze. dziennikzachodni.pl, 19 października 2021. [dostęp 2021-10-19].
↑Wisła świętowała 80. urodziny Antoniego Piechniczka. wisla.pl, 2 maja 2022. [dostęp 2023-01-01].
Bibliografia
Paweł Czado, Beata Żurek: Antoni Piechniczek: bezkompromisowa biografia. Kraków: SQN, 2022. ISBN 978-83-8210-526-1.
Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].
p
d
e
Reprezentacje prowadzone na turniejach piłkarskich