Antonio Lotti

Antonio Lotti

Data i miejsce urodzenia	5 stycznia 1667 Wenecja
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1740 Wenecja
Instrumenty	organy
Typ głosu	alt
Gatunki	muzyka poważna, muzyka barokowa, muzyka klasycystyczna
Zawód	kompozytor, organista, śpiewak, kapelmistrz
Multimedia w Wikimedia Commons

Antonio Lotti (ur. w 5 stycznia 1667 w Wenecji, zm. 5 stycznia 1740 tamże)^[1]  – włoski kompozytor, organista i śpiewak; uczeń Giovanniego Legrenziego, przedstawiciel szkoły weneckiej.

Życiorys

Swoją muzyczną edukację rozpoczął 30 maja 1689 od pełnienia funkcji śpiewaka (alt) w bazylice św. Marka w Wenecji. 6 sierpnia 1690 został asystentem drugiego organisty, a od 31 maja 1692 – drugim organistą. 17 sierpnia 1704 został pierwszym organistą otrzymując tytuł primo maestro di cappella; funkcję tę pełnił do 1736^[1] .

W 1717 przeprowadził się do Drezna, gdzie przebywał na dworze elektora saskiego Augusta II. Tam też powstała jego najbardziej znana opera Teofane.

W 1719 powrócił do Wenecji. Po powrocie Lotti nie napisał już żadnej opery. W 1736 roku objął posadę kapelmistrza przy bazylice św. Marka w Wenecji.

Jego muzyka stanowi pomost pomiędzy późnym barokiem, a wczesnym klasycyzmem.

Żoną Lottiego była znana włoska sopranistka Santa Stella.

Twórczość

Opery

• Il trionfo dell'innocenza (1693, Wenecja)
• Tirsi tylko Akt I, Antonio Caldara – Akt II, Attilio Ariosti – Akt III, 1696, Wenecja)
• Sidonio (1706, Wenecja)
• Achille placato (1707, Wenecja)
• Teuzzone (1707, Neapol) wyst. późn. jako L’inganno vinto dalla ragione (1708, Neapol)
• Il vincitor generoso (1709, Wenecja)
• Il comando non inteso et ubbidito (1710, Wenecja)
• La ninfa Apollo (muzyka we współpracy z Francesco Gasparini, 1710, Wenecja)
• Isacio tiranno (1710, Wenecja)
• Il tradimento traditor di se stesso (1711, Wenecja) wyst. późn. jako Artaserse, re di Persia (1713, Neapol)
• La forza del sangue (1711, Wenecja)
• L'infedeltà punita (muzyka we współpracy z Carlo Francesco Pollarolo, 1712, Wenecja)
• Porsenna (1713, Wenecja)
• Irene augusta (1713, Wenecja)
• Polidoro (1713, Wenecja)
• Foca superbo (1716, Wenecja)
• Ciro in Babilonia (1716)
• Costantino (1716, Wiedeń)
• Alessandro Severo (1717, Wenecja)
• Giove in Argo (1717, Drezno)
• Ascanio ovvero Gli odi delusi dal sangue (1718, Drezno)
• Teofane (1719, Drezno)
• Li quattro elementi (1719, Drezno)

Inne dzieła sceniczne

• Le rovine di Troja (intermezzo) (1707, Wenecja)
• Dragontana e Policrone (intermezzo) (1707, Wenecja)
• Cortulla e Lardone (intermezzo), wyst. późn. jako Melissa vendicata (1707, Wenecja)
• Ama più chi men si crede (melodrama pastorale) (1709, Wenecja)
• Griletta e Serpillo (intermezzo)

twórczość religijna

• msze:
  • Missa Sapientiae g-moll
  • Missa Brevis d-moll
  • Msza F-dur
  • Msza a-moll
  • Msza C-dur
• oratoria
  • La Giuditta (1701)
  • Il voto crudele (1712)
  • Triumphus fidei (1712)
  • L'umiltà coronata in Esther (1714)
  • Il ritorno di Tobia (1723)
  • Gioas, re di Giuda
  • Judith
• motety
• Inne:
  • Requiem F-dur
  • Miserere d-moll

Przypisy

Bibliografia

• Sven Hansell: Lotti, Antonio. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. L. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Antonio Lotti – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Antonio Lotti – biografia, msze, motety (ang.)
• Antonio Lotti – biografia (ang.)