Białozórka
 | Ten artykuł dotyczy wsi w rejonie krzemienieckim. Zobacz też: inna wieś. |
 | |||
| Państwo |
| ||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Rejon | krzemieniecki | ||
| Powierzchnia | 4,103 km² | ||
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Nr kierunkowy | 3549 | ||
| Kod pocztowy | 47453 | ||
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
 49°46′N 26°11′E/49,766667 26,183333 | |||
| |||
| |||
Białozórka (ukr. Білозірка, Biłozirka) – wieś na Ukrainie, w obwodzie tarnopolskim, w rejonie krzemienieckim[1]. W 2001 liczyła 1102 mieszkańców.
Historia
Miejscowość została założona w 1545. Przy końcu XIX w. była miasteczkiem, wchodzącym w skład powiatu krzemienieckiego.
W II Rzeczypospolitej była siedzibą gminy wiejskiej Białozórka w powiecie krzemienieckim województwa wołyńskiego. Przed wojną wśród ludności Białozórki liczebnie dominowali Ukraińcy, nieco mniej było Żydów. Oprócz nich żyło w miejscowości kilkadziesiąt rodzin polskich[2]. W miejscowości stacjonowała kompania graniczna KOP „Białozórka”[3].
Podczas okupacji niemieckiej wiosną 1942 roku Żydów z Białozórki w liczbie około 1000 przesiedlono do getta w Łanowcach, gdzie później zostali rozstrzelani[4].
Polacy w Białozórce byli w latach 1941-1943 poddani terrorowi nacjonalistów ukraińskich (zginęły co najmniej 22 osoby) i większość z nich opuściła miejscowość w sierpniu 1943 roku udając się do Hnilic[2].
Zabytki
- pałac – wzniesiony pod koniec XVIII w. w stylu klasycystycznym przez Adama Brzostowskiego, kasztelana połockiego, odznaczonego Orderem Orła Białego[5]. T.J. Stecki pisał, że pałac był obmurowany na kształt klasztoru. Parterowy obiekt znajdował się w angielskim parku, podzielonym kanałami[6]. W późniejszym czasie dobrami w Białozórce władali Michał Brzostowski, jego córka Maria Aniela oraz jej syn Ignacy Krasicki[7].
Przypisy
- ↑ Про утворення та ліквідацію районів [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-15] (ukr.).
- ↑ a b WładysławW. Siemaszko WładysławW., EwaE. Siemaszko EwaE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945, t. 1, Warszawa: „von borowiecky”, 2000, s. 411-414, ISBN 83-87689-34-3, OCLC 749680885 .
- ↑ Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 314. ISBN 83-88973-58-4.
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s.62
- ↑ Adam Brzostowski. genealogia.grocholski.pl. [dostęp 2013-12-08].
- ↑ Białozórka. www.wolhynia.com. [dostęp 2013-12-08].
- ↑ Grzegorz Rąkowski: Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Cz. I. Wołyń. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2005, s. 425. ISBN 83-89188-32-5.
Bibliografia
- Tadeusz Jerzy Stecki: Wołyń pod względem statystycznym, historycznym i archeologicznym. Lwów, 1871.
- Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. T. 5: Województwo wołyńskie. 1994, s. 47-50.
Linki zewnętrzne
- Białozórka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 197 .
- Galeria
- p
- d
- e
Powiat krzemieniecki (1921–1939)
- Siedziba powiatu – Krzemieniec
| Przynależność wojewódzka |
|
|---|---|
| Miasta |
|
| Gminy wiejskie |
|
