Ischnorhynchinae
| Ischnorhynchinae | |||
| Stål, 1872 | |||
 Dziobik brzozowiec | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | Pentatomomorpha | ||
| Nadrodzina | Lygaeoidea | ||
| Rodzina | zwińcowate | ||
| Podrodzina | Ischnorhynchinae | ||
| Synonimy | |||
| |||
| |||
Ischnorhynchinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny zwińcowatych. Obejmuje około 70 opisanych gatunków. Rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie.
Morfologia
Pluskwiaki te osiągają małe rozmiary, a kształt ich ciała często jest jajowaty. Ubarwienie mają niepozorne, zwykle brązowawe lub rudobrązowe, często z przezroczystą zakrywką i prześwitującą przykrywką. U niektórych gatunków powierzchnia ciała jest błyszcząca, jednak częściej są matowe[1]. Głowa jest wysunięta ku przodowi, pozbawiona trichobotrii, zaopatrzona w dobrze rozwinięte bukule, czteroczłonową kłujkę i, położone poniżej środka oczu złożonych, czteroczłonowe czułki[1][2]. Na tarczce znajduje się wyniosłość w kształcie litery „Y”[2]. Półpokrywy mają punktowane międzykrywki i nachodzące na siebie zakrywki. Odnóża mają stopy zbudowane z trzech członów. Odwłok ma wszystkie przetchlinki położone na grzbietowej stronie segmentów. Szew między czwartym i piątym sternitem jest całkowity i dochodzi do brzegów odwłoka. Czwarty i piąty segment odwłoka mają po 2 lub 3 trichobotria[1].
U larw ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka znajdują się między tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym. Wyjątkiem jest rodzaj dziobik, który ma ujścia tychże gruczołów między trzecim i czwartym tergitem[1].
Ekologia i występowanie
Owady te są fitofagami wysysającymi nasiona roślin. Często związane są pokarmowo z przedstawicielami wrzosowatych, trędownikowatych[2].
Podrodzina rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie. Najliczniej reprezentowana jest w krainach: etiopskiej, palearktycznej i orientalnej. W Australii występuje 6 gatunków z 5 rodzajów[2]. W Polsce stwierdzono tylko 1 gatunek, dziobika brzozowca[3] (zobacz też: zwińcowate Polski).
Taksonomia
Takson ten wprowadzony został w 1862 roku przez Carla Ståla[4]. Obejmuje około 80 opisanych gatunków[2], sklasyfikowanych w rodzajach[5]:
- Acanthocrompus Scudder, 1958
- Caprhiobia Scudder, 1962
- Cerocrompus Scudder, 1958
- Congolorgus Scudder, 1962
- Crompus Stal, 1874
- Kleidocerys Stephens, 1829 – dziobik
- Koscocrompus Scudder, 1958
- Kualisompus Scudder, 1962
- Madrorgus Scudder, 1962
- Neocrompus China, 1930
- Neokleidocerys Scudder, 1962
- Oreolorgus Scudder, 1962
- Polychisme Kirkaldy, 1904
- Pylorgus Stal, 1874
- Rhiophila Bergroth, 1918
- Syzygitis Bergroth, 1921
Przypisy
- ↑ a b c d Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c d e G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ A. Wolski: podrodzina: Ischnorhynchinae C. Stål, 1872. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-20].
- ↑ C. Stål. Enumeratio Hemipterorum. Bidrag till en förteckning öfver aller hittills kända Hemiptera, jemte systematiska meddelanden. 2. „Kongliga Svenska Vetenskaps-Academiens Nya Handlingar, Stockholm”. 10 (4), s. 1-159, 1872.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: subfamily Ischnorhynchinae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-20].
Identyfikatory zewnętrzne (takson monotypowy):
