Lee Iacocca

Lee Iacocca

Lido Anthony Iacocca

Lee Iacocca (1993)
Data i miejsce urodzenia	15 października 1924 Allentown
Data i miejsce śmierci	2 lipca 2019 Los Angeles
Zawód, zajęcie	menedżer
Edukacja	Lehigh University, Uniwersytet w Princeton
Pracodawca	Ford Motor Company, Chrysler
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Lee Iacocca, właśc. Lido Anthony Iacocca (ur. 15 października 1924 w Allentown, zm. 2 lipca 2019 w Bel Air, dzielnicy Los Angeles^[1][2]) – amerykański menedżer przemysłu samochodowego, prezes Forda i Chryslera.

Życiorys

Urodził się w rodzinie włoskich imigrantów; jego ojciec Nicola przybył do Ameryki w 1902 roku, mając 12 lat, a matka Antoinette w 1921 roku. Nicola Iacocca był człowiekiem interesu, prowadził m.in. jadłodajnię i kino. Rodzinie powodziło się dobrze aż do wielkiego kryzysu. Lee Iacocca przez cały okres edukacji uczył się bardzo dobrze, pełnił też funkcję przewodniczącego samorządu szkolnego. W 1939 roku zachorował na gościec stawowy, w wyniku czego został zakwalifikowany jako niezdolny do odbycia służby wojskowej.

Ukończył studia na Uniwersytecie Lehigh w Bethlehem w Pensylwanii, specjalizując się początkowo w technologii budowy maszyn, a później zmieniając ją na projektowanie zakładów przemysłowych i organizację produkcji. Na tej samej uczelni przez cztery lata studiował też psychologię i psychopatologię. W czasie studiów pracował jako dziennikarz w uniwersyteckiej gazecie The Brown and White. Następnie podjął studia magisterskie w Princeton. Jako przedmioty fakultatywne wybrał politologię i tworzywa sztuczne.

Od sierpnia 1946 roku rozpoczął pracę w Ford Motor Company. Miał znaczny udział we wprowadzeniu na rynek w 1964 Forda Mustanga. W 1970 roku został prezesem Forda^[3]. W 1978 roku został zwolniony przez Henry’ego Forda II^[4].

Jeszcze w tym samym roku Iacocca został zatrudniony przez Chryslera, a od 1979 roku był jego prezesem. Za jego zarządu przedsiębiorstwo wybrnęło z grożącej bankructwem zapaści. Zdołał on uzyskać od Departamentu Skarbu gwarancje kredytów, które uratowały przedsiębiorstwo. Zostały one szybko spłacone, a rząd USA zyskał na sprzedaży akcji otrzymanych w wyniku planu ratunkowego. W Chryslerze wprowadził do produkcji minivana, a dzięki nowym modelom oszczędnych aut uczynił przedsiębiorstwo silnym i rentownym^[4]. Do jego sukcesów zalicza się również wprowadzenie modeli na platformie K – przednionapędowych samochodów z poprzecznie umieszczonym silnikiem, niezależnym zawieszeniem z przodu oraz półzależnym z tyłu^[5]. Iacocca pracował w Chryslerze do 1992 roku^[4].

Kilka lat później, w 1995 roku pozwał Chryslera o blokowanie mu wykonywania opcji na akcje. W odpowiedzi został pozwany o przekazanie poufnych informacji Kirkowi Kerkorianowi, który wówczas planował przejąć przedsiębiorstwo. Pozwy zakończyły się ugodami^[4].

Po śmierci żony (w 1984), chorej na cukrzycę, Iacocca wspierał badania nad tą chorobą, założył też własną fundację.

W 1984 roku wydał autobiografię (napisaną wspólnie z Williamem Novakiem), która do 2019 została wydana na całym świecie w nakładzie 6,5 mln egzemplarzy^[3]. W 2007 wydał książkę Where Have All the Leaders Gone.

Zmarł z przyczyn naturalnych 2 lipca 2019^[4].

Przypisy