Lew Poługajewski

Lew Poługajewski, Wijk aan Zee 1979

Data i miejsce urodzenia

21 listopada 1934
Mohylew

Data i miejsce śmierci

30 sierpnia 1995
Paryż

Obywatelstwo

ZSRR
Rosja

Tytuł szachowy

arcymistrz (1962)

Multimedia w Wikimedia Commons

Lew Poługajewski, ros. Лев Абрамович Полугаевский (ur. 21 listopada 1934 w Mohylewie, zm. 30 sierpnia 1995 w Paryżu) – szachista i teoretyk radziecki, arcymistrz od 1962 r., pretendent do tytułu mistrza świata w szachach.

Kariera szachowa

Reprezentował barwy ZSRR na siedmiu olimpiadach szachowych, w latach 1966–1984. Siedmiokrotnie zdobył wraz z drużyną olimpijskie medale (6 złotych oraz 1 srebrny). Oprócz tego, trzykrotnie zdobył medale srebrne i raz brązowy za osiągnięte wyniki indywidualne. W swoim dorobku posiada również 9 złotych medali zdobytych (w latach 1961–1989) na drużynowych mistrzostwach Europy: 6 drużynowych oraz 3 indywidualne^[1]. Był dwukrotnym mistrzem ZSRR w szachach (w latach 1967 i 1968). W swojej karierze szachowej zwyciężył w kilkudziesięciu turniejach międzynarodowych, m.in. w:

Mariánskich Láznach (1959),
Mar del Plata (1962, 1971),
Bad Liebenstein (1963, wspólnie z Aivarsem Gipslisem),
Soczi (1963, 1974 oraz 1976, wspólnie z Jewgienijem Swiesznikowem),
Sarajewie (1964, turniej Bosna, wspólnie z Wolfgangiem Uhlmannem),
Budapeszcie (1965, wspólnie z Markiem Tajmanowem i Laszlo Szabo oraz 1975, wspólnie z Zoltanem Riblim),
Beverwijk (1966, turniej Hoogovens),
Belgradzie (1969, wspólnie z Milanem Matuloviciem, Svetozarem Gligoriciem i Borislavem Ivkovem),
Amsterdamie (1970, 1972, turnieje IBM),
Skopje (1971),
Kisłowodzku (1972),
Solingen (1974, wspólnie z Lubomirem Kavalkiem),
Wijk aan Zee (1979, turniej Hoogovens),
Manili (1982, wspólnie z Erikiem Lobronem),
Haninge (1988),
Reykjaviku (1990, wspólnie m.in. z Siergiejem Dołmatowem, Rafaelem Waganianem i Yasserem Seirawanem).

W latach 70. i 80. należał do ścisłej światowej czołówki, trzykrotnie kwalifikując się do meczów pretendentów oraz przez siedem cykli z rzędu biorąc udział w turniejach międzystrefowych:

Wyniki w turniejach międzystrefowych:

Palma de Mallorca 1970, miejsce IX-X^[2]
Petropolis 1973, miejsce II-IV, awans do meczów pretendentów (po barażu w Portoroż w 1973)^[3]
Manila 1976, miejsce II-III, awans do meczów pretendenckich^[4]
Ryga 1979, miejsce II, awans do meczów pretendenckich^[5]
Toluca 1982, miejsce IV-VII^[6]
Biel 1985, miejsce VII-IX^[7]
Zagrzeb 1987, miejsce VIII-XI^[8]

Wyniki w meczach pretendentów:

1974 – w I rundzie (1/8 finału) przegrał w Moskwie 2½ – 5½ z Anatolijem Karpowem^[9]
1977 – w I rundzie (1/8 finału) pokonał w Lucernie 6½ – 5½ Henrique Meckinga, zaś w II rundzie (1/4 finału) przegrał w Evian-les-Bains 4½ – 8½ z Wiktorem Korcznojem^[10]
1980 – w I rundzie (1/8 finału) pokonał w Ałma-Acie 5½ – 2½ Michaiła Tala, zaś w II rundzie (1/4 finału) przegrał w Buenos Aires 6½ – 7½ z Wiktorem Korcznojem^[11].

Najwyższy ranking osiągnął 1 lipca 1972 r., z wynikiem 2645 punktów dzielił wówczas 3-4. miejsce (za Robertem Fischerem i Borysem Spasskim, wspólnie z Tigranem Petrosjanem) na światowej liście FIDE^[12].