Lu Zhengxiang

Ta osoba nosi chińskie nazwisko Lu.

Lu Zhengxiang

Data i miejsce urodzenia	12 czerwca 1871 Szanghaj
Data śmierci	15 stycznia 1949
Premier Republiki Chińskiej
Okres	od 1912 do 1912
Premier Cesarstwa Chińskiego
Okres	od 1915 do 1916
Multimedia w Wikimedia Commons

Lu Zhengxiang

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 陆征祥 Pismo tradycyjne 陸徵祥 Hanyu pinyin Lù Zhēngxiáng Wade-Giles Lu Cheng-hsiang Wymowa (IPA) [lû ʈʂə́ŋɕjáŋ]
Multimedia w Wikimedia Commons

Lu Zhengxiang (ur. 12 czerwca 1871, zm. 15 stycznia 1949) – chiński polityk, dyplomata, w późniejszym okresie zakonnik katolicki.

Urodził się w Szanghaju, w rodzinie protestanckiego katechety. Odebrał staranne wykształcenie, w latach 1893–1906 pracował jako tłumacz i sekretarz chińskiego poselstwa w Petersburgu. Następnie był ambasadorem Chin w Holandii (1907–1911) i Rosji (1911–1912). Po powrocie do Chin objął w 1912 roku urząd ministra spraw zagranicznych, który sprawował z przerwami do 1920 roku. W latach 1912 oraz 1915–1916 był także premierem Republiki Chińskiej oraz Cesarstwa Chińskiego. Politycznie sytuował się w obozie reformistów, przeciwstawiając się nagłym, rewolucyjnym przemianom ustrojowym. Od 1922 do 1927 roku pełnił godność ambasadora w Bernie.

W 1911 roku przeszedł na katolicyzm^[1]. Od 1899 roku był żonaty z Belgijką. Po jej śmierci w 1926 roku wycofał się z życia publicznego i rok później wstąpił do benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja koło Brugii^[1]. Przybrał imię zakonne Pierre-Célestin. W 1946 roku został mianowany przez papieża Piusa XII opatem tytularnym klasztoru św. Piotra w Gandawie. Pod koniec lat 40. chciał powrócić do Chin jako misjonarz z celem założenia w Państwie Środka klasztoru benedyktyńskiego, plany te pokrzyżowała jednak jego ciężka choroba i śmierć.

Był autorem kilku prac, m.in. Souvenirs et pensées (1946) i La rencontre des humanités (wydane pośmiertnie w 1949). Dowodził, iż chrześcijaństwo stanowi spełnienie postulatów etycznych konfucjanizmu. Probówał wykazać zbieżność pojęć Logosu oraz Dao^[1]. Opowiadał się także za wprowadzeniem klasycznego języka chińskiego jako języka liturgicznego Kościoła katolickiego w Chinach.

Przypisy

Bibliografia

• The Oxford Dictionary of the Christian Church. edited by F. L. Cross & E. A. Livingstone. Oxford: Oxford University Press, 2005. ISBN 978-0-19-280290-3.brak strony w książce