Partyzantka radziecka na Wołyniu 1943–1944

Partyzantka radziecka na Wołyniu 1943–1944 – na przełomie 1942/1943 roku partyzantka radziecka obejmowała zasięgiem swojego działania jedynie wschodnią i południowo-wschodnią część Wołynia, jednak do połowy 1943 objęła także zachodnie powiaty.

Zgrupowania i oddziały w połowie 1943

• Zgrupowanie im. A. Newskiego
• Zgrupowanie Wasilija Begmy – 1070 ludzi(w tym kilkuset Polaków z Brygadzie im. Frunzego^[1])
• Zgrupowanie Antona Brinskiego
• Zgrupowanie Fiodorowa – 2200 ludzi
• Zgrupowanie Demjana Korotczenki
• Partyzanckie Zgrupowanie Obwodu Sumskiego (Sumy) – 2000 ludzi
• Zgrupowanie Jewhena Melnyka
• Zgrupowanie Dmitrija Miedwiediewa
• Zgrupowanie Michaiła Naumowa – 860 ludzi
• Żytomierskie Zgrupowanie Partyzanckie (Żytomierz) – 3000 ludzi
  • Zgrupowanie Partyzanckie „Jeszcze Polska nie zginęła”
  • polsko-ukraiński oddział partyzancki im. Feliksa Dzierżyńskiego – a w nim 120 Polaków
• Zgrupowanie Iwana I. Szytowa
  • oddział partyzancki im. W.I. Czapajewa – a w nim 29 Polaków
• Zgrupowanie Petra Werszyhory – na początku lutego 1944 zgrupowanie to wraz z oddziałami 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej rozbiły sicz świnarzyńską Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA).

Brygady polskie

Z początkiem 1944 większość Polaków wydzielono z sowieckich oddziałów partyzanckich i sformowano z nich 3 brygady tj.:

• Brygada AL im. Tadeusza Kościuszki – dowódca Czesław Klim, 600–700 ludzi
• Brygada PSzP „Grunwald” – dowódca Józef Sobiesiak „Maks”, 800 ludzi
• Brygada AL im. Wandy Wasilewskiej – dowódca Stanisław Szelest, 320–350 ludzi

Przypisy

Bibliografia

• Władysław Filar, Wołyń 1939–1944, Toruń 2003.

Linki zewnętrzne

• Jan Engelgard: Partyzantka sowiecka wobec zagłady ludności polskiej na Wołyniu w 1943 roku