Paulina Młynarska-Moritz

Paulina Młynarska-Moritz

Paulina Młynarska-Moritz (2015)
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1970 Warszawa
Zawód	dziennikarka, pisarka, nauczycielka jogi
Lata aktywności	od 1986
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Paulina Młynarska-Moritz, znana także pod nazwiskiem Radzińska (ur. 15 listopada 1970 w Warszawie) – polska dziennikarka i prezenterka radiowa oraz telewizyjna, pisarka, felietonistka, nauczycielka jogi^[1][2], dawniej aktorka^[3][4].

Rozpoczęła karierę w 1986 jako aktorka. Pod koniec lat 90. zrezygnowała z tej profesji na rzecz dziennikarstwa – pracowała głównie jako reporterka i prezenterka radiowa i telewizyjna, równolegle współpracując z kilkoma tytułami prasowymi. W 2018 wycofała się z pracy w mediach i przeprowadziła się na Kretę. Zajmuje się publikowaniem felietonów i książek oraz prowadzeniem warsztatów dla kobiet.

Jest zaangażowaną feministką, znaną z działań na rzecz praw kobiet m.in. poprzez udział w Ogólnopolskim Strajku Kobiet czy zabieranie głosu w debacie publicznej za pomocą swoich kont w mediach społecznościowych, za co była nominowana do Gwiazdy Plejady w kategorii „Osobowość roku” w 2017^[5].

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się i wychowywała w Warszawie^[6]. Mając 14 lat, zagrała główną rolę żeńską w Kronice wypadków miłosnych Andrzeja Wajdy. W dorosłym życiu wyznała, że udział w filmie był dla niej traumatycznym przeżyciem – przed kręceniem rozbieranych i erotycznych scen wywierano na nią presję i odurzano środkami uspokajającymi i alkoholem, co z dzieciństwem spędzonym w rodzinie dysfunkcyjnej, naznaczonym chorobą psychiczną ojca, brakiem uwagi matki i trudnymi relacjami z siostrą, destrukcyjnie wpłynęło na jej dalsze życie^{[4][6][7][8][9][10]}. Po premierze filmu przerwała naukę, której później już nie kontynuowała i nie ukończyła liceum^[4].

W wieku 16 lat przeprowadziła się do Paryża, gdzie m.in. zagrała epizodyczną rolę w filmie Valmont Miloša Formana czy występowała w reklamach^[6][11]. Wróciła do Polski w 1992^[11]. Grała w filmach, serialach i teatrze^[4][6]. Po roli w Złotopolskich zrezygnowała z kariery aktorskiej^[6], choć w późniejszych latach wystąpiła epizodycznie lub gościnnie w trzech produkcjach.

Kariera dziennikarska

W 1997 rozpoczęła karierę reporterską w radiu Tok FM^[6]. W następnych latach pracowała jako reporterka, wydawca i serwisantka w RMF FM, stworzyła oddział terenowy Radia ZET w Zakopanem, była reporterką we francuskich radiach France Culture i Radio France Internationale^[11][12]. Pracowała także w Polskim Radiu, Radiu PiN i Radiu Kolor^[13][14].

Realizowała filmy dokumentalne dla Program33^[12]. Od 22 września 2004 była prowadzącą i reporterką programu Interwencja w telewizji Polsat. Rok później przeszła do France 2, gdzie wzięła udział w programie rozrywkowym Encore plus Libre, będącym francuską edycją programu Europa da się lubić^[12][15].

W 2005 rozpoczęła współpracę z TVN Style, dla której prowadziła programy Miasto kobiet (2005–2007, 2008–2009, 2011–2015), Żądło (2007) i Niebywałe (2016), a także była dyrektorką kreatywną stacji oraz redaktorką i wydawczynią programu Jolanty Kwaśniewskiej Lekcja stylu^[16][17]. W 2007 była jedną z prowadzących Pytanie na śniadanie w TVP2. Prowadziła autorskie programy Męski punkt widzenia i Kobieta Cafe w Polsat Café (2009–2011) oraz serię dokumentalną Polacy z wyboru w Canal+ Discovery (2017–2018), którą także współredagowała.

Prowadziła bloga w serwisie naTemat.pl^[18]. Współpracowała z portalem Onet.pl jako felietonistka i prowadząca talk-show Lustro^[19]. Pisała felietony do miesięczników „Goniec Polski” i „Grazia” oraz dwumiesięcznika „To twój moment”, redagowała rubrykę „Debaty” w miesięczniku „Sens” oraz przeprowadzała wywiady dla magazynów: „Marie Claire”, „Viva!”, „Twój Styl”, „Gala”, „Party”, „Grazia” i „Flesz”.

Pozostałe przedsięwzięcia

Pracowała jako copywriterka^[12]. Zajmowała się realizacją reklam telewizyjnych i radiowych oraz prowadzeniem szkoleń z wystąpień publicznych^[2][12]. Ukończyła kurs jogi, po którym została certyfikowaną nauczycielką^[1]. Od 2015 prowadzi autorskie warsztaty „Miejsce Mocy” i współorganizuje kobiece wyprawy do Azji^[2][6]. Współtworzyła grupę muzyczną z Julią Chmielnik^[20].

Życie prywatne

Jest córką Wojciecha Młynarskiego i Adrianny Godlewskiej^[6]. Ma dwoje rodzeństwa: siostrę Agatę i brata Jana.

Czterokrotnie rozwiedziona^[21]. Z nieformalnego związku z Pawłem Naumanem ma córkę Alicję (ur. 1992)^[4][11]. Od 2018 mieszka na Krecie^[1][2].

Przez wiele lat chorowała na depresję oraz cierpiała na zaburzenia lękowe i zespół stresu pourazowego^[1][6][8]. W 2021 przeszła zabieg podwójnej prewencyjnej mastektomii^[22]. Deklaruje się jako ateistka^[23].

Filmografia

• 1986 – Kronika wypadków miłosnych (jako Alina)
• 1990 – Różowa Seria (jako Markiza)
• 1991 – Panny i wdowy (jako Zosia)
• 1993 – Do widzenia wczoraj. Dwie krótkie komedie o zmianie systemu
• 1996 – Wirus (jako Ewa)
• 1996 – Bar Atlantic (jako Tereska Gniewusówna)
• 1996 – Sortez des rangs
• 1997–1999 – Złotopolscy (jako Agata Gabriel)
• 2002 – Les Enquêtes d’Eloïse Rome (jako Tina)
• 2007 – Niania (jako znana prezenterka; odc. 49)
• 2011 – Pierwsza miłość (jako ona sama)

Publikacje

• 2009 – Twoje życie. Twój głos, wyd. Masz
• 2012 – Zakopane odkopane, wyd. Pascal
• 2013 – Kalendarzyk niemałżeński, wyd. Znak
• 2013 – Kochaj i rozmawiaj, wyd. Item Publishing
• 2014 – Zakopane. nie ma przebacz!, wyd. Pascal
• 2015 – Na błędach! Poradnik odradnik, wyd. Prószyński i S-ka
• 2016 – Jeszcze czego!, wyd. Prószyński i S-ka
• 2017 – Rebel, wyd. Prószyński i S-ka
• 2018 – Jesteś wędrówką, wyd. Prószyński i S-ka
• 2019 – Jesteś spokojem, wyd. Prószyński i S-ka
• 2020 – Zmierzch lubieżnego dziada. Felietony po #MeToo, wyd. Prószyński i S-ka
• 2021 – Moja lewa joga, wyd. Prószyński i S-ka
• 2022 – Okrutna jak Polka, wyd. Prószyński i S-ka
• 2023 – Miłość to pies, wyd. Prószyński i S-ka

Przypisy

Bibliografia

• Paulina Młynarska w bazie filmpolski.pl
• Paulina Młynarska w bazie IMDb (ang.)
• Paulina Młynarska w bazie Filmweb
• Paulina Młynarska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-08] .