Prefektura Orientu

Ten artykuł od 2018-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Prefektura Orientu (Prefektura Wschodu, łac. Praefectura praetorio Orientis) – jednostka podziału administracyjnego w Cesarstwie Rzymskim w ostatnim okresie przed podziałem na Cesarstwo zachodniorzymskie i Cesarstwo wschodniorzymskie (Bizantyńskie).

Prefektura ustanowiona została przez cesarza Konstantyna I Wielkiego ok. 326–328 r. n.e. w ramach reformy administracyjnej ustanawiającej trzystopniową organizację Cesarstwa. Cztery prefektury podzielone były na diecezje cywilne, te zaś z kolei na prowincje. Utworzono ją wraz z pozostałymi trzema prefekturami: Prefekturą Galii (Praefectura praetorio Galiarum), Prefekturą Ilirii (Praefectura praetorio Illyrici) i Prefekturą Italii (Praefectura praetorio Italiae).

Koncepcja czterech prefektur nawiązywała do idei organizacji Cesarstwa i systemu rządów w ramach tetrarchii wprowadzanej przez cesarza Dioklecjana od roku 286.

Na Prefekturę Orientu składały się cywilne diecezje:

• Tracja – Dioecesis Thraciae
• Asiana – Dioecesis Asiana
• Pontica – Dioecesis Pontica
• Oriens – Dioecesis Orientis (Oriens)
• Aegyptus – Dioecesis Aegypti

Pierwszym prefektem Wschodu (w latach 329–337/338) był Flavius Ablabius, konsul rzymski w roku 331.

Po podziale cesarstwa wraz ze śmiercią Teodozjusza I Wielkiego w roku 395 prefektura Wschodu weszła w skład Cesarstwa wschodniorzymskiego.

Zobacz też

• Prefektura (starożytność)
• Diecezja (starożytność)