SS Wilno
Zobacz też: MS Wieluń. |
Następne nazwy | Wieluń | ||
---|---|---|---|
Bandera | Polska | ||
Port macierzysty | Gdynia | ||
Armator | ŻP/PŻM | ||
Dane podstawowe | |||
Typ | masowiec | ||
Historia | |||
Stocznia | Chantiers Navals Français, Blainville-sur-Orne | ||
Data wodowania | 1926 | ||
Data wycofania ze służby | 1958 | ||
Dane techniczne | |||
Liczebność załogi | 28 | ||
Długość całkowita (L) | 84,60 m | ||
Szerokość (B) | 12,10 m | ||
Zanurzenie (D) | 5.60 m | ||
Pojemność | brutto: 2018 RT | ||
Napęd mechaniczny | |||
Silnik | maszyna parowa | ||
Moc silnika | 1200 KM | ||
Prędkość maks. | 9 w. | ||
|
SS Wilno, później Wieluń – polski statek handlowy, jeden z serii tzw. „francuzów” (obok SS Kraków, SS Katowice, SS Poznań i SS Toruń) - pierwszych jednostek tworzonej Polskiej Marynarki Handlowej.
Pierwszym kapitanem statku był kapitan Mamert Stankiewicz, który przyprowadził "Wilno" z francuskiej stoczni Chantiers Navals Français w Blainville-sur-Orne. 4 stycznia 1927 roku nowy masowiec wszedł do wciąż będącego w budowie portu w Gdyni jako pierwszy polski statek w historii. Następnego dnia odbyła się uroczystość poświęcenia i podniesienia polskiej bandery, w czym uczestniczył ówczesny minister przemysłu i handlu, budowniczy Gdyni Eugeniusz Kwiatkowski[1].
W okresie międzywojennym statek pływał głównie w basenie Morza Bałtyckiego i Północnego wożąc polski węgiel do portów Szwecji i Wielkiej Brytanii. Od chwili pozyskania do roku 1951 właścicielem statku (jak i pozostałych francuzów) było przedsiębiorstwo armatorskie Żegluga Polska[1].
W czasie II wojny światowej wsławił się brawurową ucieczką z francuskiego portu Sfax w Tunezji. Potem przyszedł długi okres wojennych rejsów, a w 1946 roku powrót do kraju[1].
W roku 1949 statek został przejęty przez nowego państwowego armatora Polska Żegluga Morska z siedzibą w Szczecinie. Dotychczasowa nazwa "Wilno" została zmieniona na bardziej w tamtych czasach poprawną politycznie "Wieluń" i nazwę tę statek nosił do wycofania ze służby 7 października 1958 roku[2].
Wkrótce potem został pocięty na złom.
Przypisy
Bibliografia
- Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0371-0.
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 978-83-100-8902-1.