San Marco 1
 | |||
| Inne nazwy | SM-A, S00957 | ||
|---|---|---|---|
| Indeks COSPAR | 1964-084A | ||
| Państwo |
| ||
| Zaangażowani | Consiglio Nazionale delle Ricerche | ||
| Rakieta nośna | Scout X-4 | ||
| Miejsce startu | Wallops Flight Facility, USA | ||
| Orbita (docelowa, początkowa) | |||
| Perygeum | 198 km | ||
| Apogeum | 846 km | ||
| Okres obiegu | 94,94 min | ||
| Nachylenie | 37,77° | ||
| Mimośród | 0,046923 | ||
| Czas trwania | |||
| Początek misji | 15 grudnia 1964 20:20:04 UTC | ||
| Powrót do atmosfery | 11 września 1965 | ||
| Wymiary | |||
| Masa całkowita | 254 kg | ||
| |||
San Marco 1 – włosko-amerykański satelita naukowo-technologiczny serii San Marco. Zbudowany i wystrzelony przez NASA, a Włochy dostarczyły aparaturę naukową. Start nadzorowany przez personel włoski. Satelita zbierał dane o gęstości atmosfery i o jonosferze.
Do badania dodatnich jonów i temperatury jonosfery służyła sferyczna sonda jonów. Drugi przyrząd, radiowy eksperyment jonosferyczny, powstał na zlecenie narodowej rady naukowej i włoskiej komisji ds. kosmosu. Instrument składał się z nadajnika radiowego sterowanego radiokomendami. Miał moc 670 mW i pracował na częstotliwości 20,005 MHz. Do rozpoznawania sygnału używano kluczowanego przesunięcia częstotliwości (0,01 MHz). Antenę nadajnika stanowił rozsuwalny dipol długości 5 metrów, ułożony wzdłuż osi obrotu statku. Antena była składana w trakcie pomiarów oporu aerodynamicznego. Nadajnik pracował od 31 grudnia 1964 do 13 stycznia 1965, dostarczając 2068 minut transmisji sygnału.
Zobacz też
Bibliografia
- Encyclopedia Astronautica (ang.)
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- Space 40 (cz.)
- Jonathan's Space Home Page (ang.)
Linki zewnętrzne
- Znaczki i stemple okolicznościowe z satelitami serii San Marco (ang.)
