Seirocrinus
Seirocrinus | |||
Gislen, 1924 | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | szkarłupnie | ||
Gromada | liliowce | ||
Rząd | Isocrinida | ||
Rodzaj | Seirocrinus | ||
|
Seirocrinus – wymarły rodzaj łodygowych liliowców (Crinoidea) z rzędu Isocrinida żyjący w okresie jurajskim.
W obrębie tego rodzaju występują największe liliowce na świecie, osiągające 18 metrów długości (w tym 17 m łodyga). Cechują się koroną złożoną z bardzo licznych ramion (do 1400). Człony łodyg mają pokrój gwiaździsty lub pięcioboczny.
Często prowadziły pseudoplanktoniczny tryb życia, przyczepiając się do dryfujących pni drzew.
- Występowanie:
Kanada, Niemcy, Wielka Brytania
- Zasięg wiekowy: jura wczesna i środkowa (według innych źródeł tylko jura dolna)
Przeważnie liliowce Seirocrinus zachowują się w postaci całkowicie rozłączonych elementów szkieletowych, znane są jednak całe szkielety o szczególnie dużej wartości naukowej i kolekcjonerskiej, np. z dolnojurajskich utworów z Holzmaden. Duże, całe okazy tego rodzaju eksponowane są w licznych czołowych muzeach świata, np. w Museum für Naturkunde w Berlinie. Skamieniałości różnych gatunków Seirocrinus mają pewne znaczenie w datowaniu skał i są skamieniałościami pomocniczymi dla jury.
Gatunki:
- Seirocrinus subangularis
Bibliografia
- U. Lehmann & G. Hillmer, 1991: Bezkręgowce kopalne. Wyd. Geologiczne, Warszawa.
- Seirocrinus w Paleobiology Database