Symfonia koncertująca

Manuskrypt - zapis nutowy symfonii Wolfganga Amadeusa Mozarta.

Symfonia koncertująca (wł. sinfonia concertante[1]) – gatunek muzyczny pochodzący z epoki klasycyzmu, pośredni między koncertem a symfonią[2]. Zawiera partie solowe na wybrany instrument, lecz w przeciwieństwie do koncertu solista uzupełnia orkiestrę, zamiast wybijać się[1][2].

Do stylistyki symfonii koncertujących autorstwa kompozytorów ze szkoły mannheimskiej oraz Josepha Haydna i Wolfganga Amadeusa Mozarta nawiązywali późniejsi kompozytorzy[2].

Znane symfonie koncertujące

  • Symfonia koncertująca (KV 364) Mozarta (ze skrzypcami i altówką)[3]
  • III Symfonia c-moll op. 78 Saint-Saënsa (instrument solowy: organy)[4]
  • Symphonie Espagnole Lalo na skrzypce i orkiestrę[5]
  • IV Symfonia koncertująca op. 60 Karola Szymanowskiego[2]
  • Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante Wojciecha Kilara (na fortepian i wielką orkiestrę symfoniczną)

Przypisy

  1. ↑ a b Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 776. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).
  2. ↑ a b c d Chodkowski 1995 ↓, s. 863.
  3. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 582.
  4. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 783.
  5. ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 484.

Bibliografia

  • Andrzej Chodkowski: Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 484. ISBN 83-01-11390-1.
Kontrola autorytatywna (forma muzyczna):
  • NKC: fd993061, ph321768
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3981991
  • Britannica: art/symphonie-concertante
  • БРЭ: 2094398