Tarabanienie

Ten artykuł należy dopracować: → usunąć treści oparte na nierzetelnych źródłach lub podać w przypisach wiarygodne źródła informacji, Wszystkie źródła to media, gazety, i inne niespecjalistyczne pozycje powielające, co im powiedziano.. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. Uwaga: Aby ułatwić pracę, stosuj standardowe parametry z datą: nierzetelne=2024-05

Tarabanienie – wielkanocny zwyczaj praktykowany w czasie nocy z Wielkiej Soboty na Wielką Niedzielę w Iwaniskach.

Geneza zwyczaju nie jest znana. Wedle miejscowej tradycji wywodzi się on z czasów potopu szwedzkiego. Na kilka minut przed północą w Wielką Sobotę w czasie czuwania przy grobie Jezusa do kościoła pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Iwaniskach wnoszony jest taraban (masywny mosiężny bęben z rozciągniętą skórą czerwonego byka^[1]). Od północy do godziny pierwszej strażacy miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej wybijają na tarabanie określony rytm; tarabanienie rozpoczyna najlepszy dobosz. Następnie strażacy przenoszą się pod plebanię w Iwaniskach, gdzie zgodnie z tradycją mają obudzić proboszcza^[2]. Potem młodzi kawalerowie uderzają w taraban przed domami miejscowych panien. Tarabanienie trwa do rozpoczęcia mszy rezurekcyjnej w poranek Wielkiej Niedzieli^[3]. Odgłos tarabanów ma być związany z odgłosem pękania skał i huku w czasie zmartwychwstania^[4][5].

Podobną tradycją do tarabanienia jest barabanienie, które odbywa się w Iłży. Innym podobnym zwyczajem jest wielkanocne tarabanienie w Zakrzówku; zwyczaj ten wywodzi się z początku XIX wieku^[6].

Przypisy