Zbiór Julii

Przykład zbioru Julii, Re(c)>0
Przykład zbioru Julii, Re(c)<0
Zbiór Julii dla c 0 , 73 + 0 , 19 i {\displaystyle c\doteq -0{,}73+0{,}19i}
Zbiór Julii dla c 0 , 10 + 0 , 65 i {\displaystyle c\doteq -0{,}10+0{,}65i}

Zbiór Julii i zbiór Fatou – dwa komplementarne (tzn. będące swoimi dopełnieniami) zbiory zdefiniowane przez odwzorowanie będące funkcją wymierną[1]. Nieformalnie, zbiór Fatou funkcji zawiera wartości o takiej właściwości, że w ich bliskim otoczeniu pozostałe wartości zachowują się podobnie po iterowanym przekształcaniu zadaną funkcją, natomiast w zbiorze Julii są te wartości, dla których dowolnie małe zaburzenie może powodować drastyczne zmiany w ciągu iterowanych wartości. Stąd zachowanie funkcji w zbiorze Fatou jest „regularne”, natomiast w zbiorze Julii „chaotyczne”.

Zbiór Julii funkcji f {\displaystyle f} jest powszechnie oznaczany jako J(ƒ), a zbiór Fatou jako F(ƒ). Nazwy zbiorów pochodzą od nazwisk francuskich matematyków Gastona Julii i Pierre’a Fatou, którzy w latach 1918–1920[2] badali własności układów dynamicznych opisanych funkcją wymierną.

Definicja

Niech f ( z ) {\displaystyle f(z)} będzie zespoloną funkcją wymierną odwzorowującą całą płaszczyznę zespoloną na nią samą, tj. f ( z ) = p ( z ) / q ( z ) , {\displaystyle f(z)=p(z)/q(z),} gdzie p ( z ) {\displaystyle p(z)} i q ( z ) {\displaystyle q(z)} są wielomianami zespolonymi. Wtedy istnieje skończona liczba otwartych zbiorów F i , i = 1 , , r , {\displaystyle F_{i},i=1,\dots ,r,} które są niezmiennicze przez f ( z ) {\displaystyle f(z)} i są takie, że:

  1. suma zbiorów F i {\displaystyle F_{i}} jest zbiorem gęstym i
  2. f ( z ) {\displaystyle f(z)} zachowuje się w sposób regularny i taki sam w każdym ze zbiorów F i . {\displaystyle F_{i}.}

Ostatnie stwierdzenie oznacza, że końce ciągów generowanych iteracyjnie dla punktów F i {\displaystyle F_{i}} są dokładnie takie same jak w zadanym zbiorze, który jest wtedy skończonym cyklem, albo są skończonym cyklem skończonych lub pierścieniowych kształtów zbiorów leżących koncentrycznie. W pierwszym przypadku cykl jest „przyciągający”, a w drugim „neutralny”.

Zbiory F i {\displaystyle F_{i}} dziedziną Fatou funkcji f ( z ) , {\displaystyle f(z),} a ich suma jest zbiorem Fatou F ( f ) {\displaystyle F(f)} funkcji f ( z ) . {\displaystyle f(z).} Każdy zbiór tworzący dziedzinę Fatou zawiera co najmniej jeden punkt krytyczny f ( z ) , {\displaystyle f(z),} tj. (skończony) punkt z {\displaystyle z} spełniający f ( z ) = 0 , {\displaystyle f'(z)=0,} lub z = , {\displaystyle z=\infty ,} jeśli stopień wielomianu licznika p ( z ) {\displaystyle p(z)} jest co najmniej o dwa stopnie wyższy niż stopień wielomianu mianownika q ( z ) {\displaystyle q(z)} lub jeśli f ( z ) = 1 / g ( z ) + c {\displaystyle f(z)=1/g(z)+c} dla pewnej stałej c {\displaystyle c} i funkcja g ( z ) {\displaystyle g(z)} spełnia ten warunek.

Dopełnienie zbioru F ( f ) {\displaystyle F(f)} nazywa się zbiorem Julii J ( f ) {\displaystyle J(f)} funkcji f ( z ) {\displaystyle f(z)} [3]. Zbiór J ( f ) {\displaystyle J(f)} jest:

  • nieprzeliczalny – jego moc jest taka sama jak moc zbioru liczb rzeczywistych,
  • nigdzie gęsty – nie zawiera punktów wewnętrznych.

Oba zbiory F ( f ) {\displaystyle F(f)} i J ( f ) {\displaystyle J(f)} są w pełni niezmiennicze[4].

Wielomiany kwadratowe

Zbiór tworzą te punkty p C , {\displaystyle p\in \mathbb {C} ,} dla których ciąg opisany równaniem rekurencyjnym:

z 0 = p , {\displaystyle z_{0}=p,}
z n + 1 = z n 2 + c {\displaystyle z_{n+1}=z_{n}^{2}+c}

nie dąży do nieskończoności:

lim n z n , {\displaystyle \lim _{n\to \infty }z_{n}\neq \infty ,}

gdzie c {\displaystyle c} – liczba zespolona będąca parametrem zbioru.

Można wykazać, że jest to równoważne z:

n N | z n | < 2. {\displaystyle \forall _{n\in \mathbb {N} }|z_{n}|<2.}

Podsumowując jednym zdaniem:

J ( c ) = { p C : n N | z n | < 2 } . {\displaystyle J(c)=\{p\in \mathbb {C} :\forall _{n\in \mathbb {N} }|z_{n}|<2\}.}

Dla różnych c {\displaystyle c} otrzymuje się różne zbiory, stąd J {\displaystyle J} jest rodziną zbiorów.

Własności

Zbiory Julii są ściśle związane ze zbiorem Mandelbrota. Zbiór Julii jest spójny, jeżeli c {\displaystyle c} należy do zbioru Mandelbrota[5]. Jeśli zbiór Julii jest poza zbiorem Mandelbrota, składa się on ze zbioru rozproszonych punktów, taki zbiór nazywany jest pyłem Fatou[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. Kudrewicz 1993 ↓, s. 91–92.
  2. Kudrewicz 1993 ↓, s. 91.
  3. zbiór Julii, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-08-26] .
  4. Kudrewicz 1993 ↓, s. 92.
  5. Kudrewicz 1993 ↓, s. 101.
  6. Banerjee i Darling 2020 ↓, s. 85–86.

Bibliografia

  • Agnijo Banerjee, David Darling: Dziwna matematyka. Helion S.A., 2020. ISBN 83-283-5687-2.
  • Jacek Kudrewicz: Fraktale i chaos. Wyd. II. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1993, s. 89–101. ISBN 83-204-1676-0.

Linki zewnętrzne

Zobacz galerię związaną z tematem: Zbiór Julii
  • Eric W.E.W. Weisstein Eric W.E.W., Julia Set, [w:] MathWorld, Wolfram Research  (ang.).
  • FractalTS Generator zbiorów mandelbrota, płonącego statku oraz odpowiadających zbiorów julii
Kontrola autorytatywna (pojęcie matematyczne):
  • LCCN: sh2007009093
  • J9U: 987007549647705171