Kamerton

Zvučna viljuška O ovom zvuku Kamerni ton (a1), 440 Hz?/i

Međunarodnim sporazumom koji je potpisan 1939. godine, dogovoreno je da kamerni ton, kamerton (ital. diapason, fr. diapason, engl. pitch standard, nem. Kammerton, rus. kamerton)[1] ili normalno a, ima frekvenciju od a1 = 440 Hz i da služi za što tačnije određivanje odnosa tonova po visini, tj., da bude zvanična standardna visina za štimovanje muzičkih instrumenata.

Od strane Međunarodne organizacije za standarde (ISO), 1955. godine ozvaničena je kao standard pod nazivom ISO 16.[2]

Kratki istorijat

Vremenom, ova visina je varirala, bilo zbog geografskog područja ili zbog proizvođača muzičkih instrumenta. U 17. veku u Evropi, štimovanje po tonu a1 se kretalo od oko 374 Hz — 403 Hz. Postoje istorijski primeri instrumenata, zvučne viljuške ili standarda u rasponu od a1 = 309 Hz do a1 = 455.3 Hz. U Baroku je bilo a1 = 415 Hz.

Kako se danas štimuje

Iako je zvanični standard za kamerni ton danas a1 = 440 Hz, neki orkestri i kamerni ansambli više vole da se naštimuju malo više, na a1 = 442 Hz ili čak a1 = 444 Hz.[3]

Vidi još

  • Štimovanje klarinetista i klarinet
  • Spisak muzičkih instrumenata
  • Transpozicija
  • Čitanje s lista
  • Muzičar
  • Ton

Reference

Kamerton na Wikimedijinoj ostavi
  1. ↑ Vlastimir Peričić, Višejezični rečnik muzičkih termina
  2. ↑ Radivoj Lazić - Vlastimir Peričić, Osnovi teorije muzike
  3. ↑ Radivoj Lazić, Škola za klarinet: Učim klarinet IV