Sjuenci

Sjuenci
Portret Sjuencija
Ime po rođenju	Xun Kuang 荀況
Datum rođenja	c. 310 pne
Mesto rođenja	nepoznato  država Džao
Datum smrti	c. 235 pne (starost 74–75)
Mesto smrti	nepoznato  država Ču
Prebivalište	Kina
Državljanstvo	kinesko
Zanimanje	konfučijanski filozof, pisac

Sjuen Kuang (/ˈʃuːn ˈkwɑːŋ/; kineski: 荀況; pinjin: Xún Kuàng; c. 310 – c. 235 pne, alt. c. 314 – c. 217 pne),^[1] isto tako široko poznat kao Sjuenci (/ˈʃuːnˈdziː/; kineski: 荀子; pinjin: Xúnzǐ; Vejd-Džajls: Hsün-tzu, „majstor Sjuen”), bio je kineski konfučijanski filozof i pisac koji je živeo tokom perioda zaraćenih država i doprineo Stotini škola razmišljanja. Knjiga poznata kao Sjuenci se tradicionalno pripisuje njemu. Njegovi radovi su preživeli u izvrsnom stanju, i bili su veliki uticaj u formiranju zvaničnih državnih doktrina Han dinastije,^[2] mada je njegov uticaj opao tokom Tang dinastije u odnosu na uticaj Menciusa.^[3]

Sjuenci raspravlja o ličnostima u rasponu od Konfucija, Mencija i Čuang Cea, do lingvista Mo-cia, Huej Šija i Gongsuen Longa, i „legalista” Šena Buhaja i Šen Dao.^[4] On pominje Laozija kao figuru prvi put u ranoj kineskoj istoriji,^[5] i koristi taoističku terminologiju, iako odbacuje njihovu doktrinu.^[6]

Život

Sjuenci je rođen kao Sjuen Kuang. Neki tekstovi su njegovo prezime zapisali kao Suen (孫) umesto Sjuen, bilo zato što su ta dva prezimena bila homofona u antici ili zato što je Sjuen bio tabu za imenovanje za vreme vladavine cara Sjuena Hanskog (73–48 pne), čije je ime bilo Sjuen. Herbert Džajls i Džon Noblok smatraju da je teorija tabua imena verovatnija.^[7][8]

Ništa se ne zna o njegovoj porodičnoj lozi, i rane godine Sjuencijevog života su obavijene misterijom. Navodi o dobu njegovog života su kontradiktorni. Za njega se kaže da je upoznao kralja Kuaja od Jena za vreme Mensija, dok Lju Sjang novodi da je živeo više od sto godina nakon Mencija. Sima Ćen beleži da je rođen u državi Džao, a okrug Ance je podigao veliku memorijalnu salu na lokaciji za koju se tvrdi da je njegovo rodno mesto. Po nekim tvrdnjama on je u svojoj pedesetoj godina otišao u državu Ći da studira i predaje na Đisja akademiji. Ši Đi navodi da je postao član akademije u vreme kralja Sjianga od Ćia, što nije saglasno sa pričom da je bio učitelj Han Feja, jer bi mu takva hronologija dala životni vek od 137 godina.

Nakon što je izučavao i predavao u Ćiu, smatra se da je Sjuenci posetio državu Ćin, verovatno tokom perida 265. pne do 260 godina pne,^[9] i stekao visoko mišljenje o njenoj upravi, i raspravljao o vojnim poslovima sa lordom Linvuom (臨武君) na dvoru kralja Sjaočenga od Džaoa. Kasnije se Sjuenci klevetio Ći dvor i povukao se na jug u državu Ču. Godine 240. pne lord Čuenšen, premijer Čua, pozvao ga je da preuzme funkciju sudije Lanlinga (蘭陵令), što je on prvobitno odbio i potom prihvatio. Međutim, gospodar Čuenšen je 238. godine pne ubijen od strane dvorskog rivala, a Sjuenci je nakon toga izgubio položaj. Penzionisao se, ostao u Lanlingu, regionu u današnjoj južnoj provinciji Šandong, tokom ostatka svog života i tamo je sahranjen. Godina njegove smrti nije poznata,^[10][11] mada ako je doživeo doba sudske službe svog pretpostavljenog studenta Li Sija, kako se prepričava, on je doživeo devedesete godine, umirući nedugo nakon 219 pne.^[9]

Filozofija

Sjuenci je bio svedok haosa tokom pada dinastije Džou i uspona države Ćin koja je podržavala „doktrine usredsređene na državnu kontrolu, putem zakona i kazni” (kineski legalizam).^[3] Poput Šang Janga, Sjuenci je verovao da su urođene tendencije čovečanstva zle i da su etičke norme izmišljene da bi se ljudi ispravljali. Njegova varijanta konfucijanizma ima stoga tamniji, pragmatičniji ton od optimističnog Mencijevog konfucijanizma, koji je sklon da ljude smatra iznutra dobrim, mada je poput većine konfucijanaca verovao da se ljudi mogu oplemeniti obrazovanjem i ritualima.^[12][13] Međutim, smatrao je da to može postići samo elita.^[14] On je konfučijanizam je prilagodio idejama mohista i legalista.^[15] Stoga, za razliku od drugih konfucijanaca, Sjuenci je dozvolio da kazneni zakon može da igra legitimnu, mada sporednu, ulogu u državi.^[16]

On odbacuje Knjigu lorda Šanga i tvrdnje Čuang cea da se gledišta menjaju s vremenom, tvrdeći da to stav koji su izmislili mudraci. ^[12] U tom smislu, čini se da je preuzeo argumentacione strategije mohista i koncepciju modela (Fa) (koje su isto tako prihvatili i legalisti), rekavši da „Ru modeluju sebe po bivšim kraljevima”.^[12] Za razliku od legalista, on stavlja mali naglasak na opšta pravila, zagovarajući upotrebu određenih primera kao modela.^[14]

Na kraju je odbio da prizna teorije o državi i administraciji osim obreda i samokultivacije, zalažući se za gospodstvo, umesto mera koje su promovisali legalisti, kao izvor objektivnog kriterijuma.^[15] Njegov idealni džentlmenski (đuenci) kralj i vlada, potpomognuti klasom erudita (Ru), „veoma su bliski sa Mencijevim”, ali bez tolerancije prema feudalizmu (pošto je odbacio nasledne titule i verovao da se status pojedinca u socijalnoj hijerarhiji treba da bude određen samo sopstvenom zaslugom).^[17]

Modernа izdanja

Reference

Literatura

Spoljašnje veze

Škole misliFilozofiKonceptiTemeRegionalne škole