Fenilalanin
 | |
| Adlandırmalar | |
|---|---|
Phenylalanine L-Fenilalanin (sol) D-Fenilalanin (sağ) | |
| Tanımlayıcılar | |
| |
3D model (JSmol) |
|
| ChemSpider |
|
| ECHA InfoCard | 100.000.517  |
PubChem CID |
|
CompTox Bilgi Panosu (EPA) |
|
InChI
| |
SMILES
| |
| Özellikler | |
| Molekül formülü | C9H11NO2 |
| Molekül kütlesi | 165,19 g·mol−1 |
| Görünüm | Renksiz, katı, yaprak ya da çivi şeklinde. |
| Yoğunluk | 1,35–1,38 g·cm−3 (25 °C) |
| Erime noktası | 283–284 °C |
| Çözünürlük (su içinde) | Suda kötü çözülür. (27 g·l−1 bei 20 °C) |
| Tehlikeler | |
| Güvenlik bilgi formu (SDS) | ICSC 1507 |
| Aksi belirtilmediği sürece madde verileri, Standart sıcaklık ve basınç koşullarında belirtilir (25 °C [77 °F], 100 kPa). | |
| Bilgi kutusu kaynakları | |
Fenilalanin (Phe, F) beslenme açısından zaruri bir alfa-aminoasittir. Fenilalanin doğada enantiomerik (moleküllerin aynada yansıması olan optik izomeri) iki formda bulunabilir, D- ve L-fenilalanin. Yan zinciri bir benzil grubundan oluşmaktadır. Bu aminoasitin fenilalanin olarak adlandırılmasının nedeni, kimyasal yapısının, alanındaki hidrojenlerden birisinin fenil grubuyla değiştirilmesiyle olusturulmasıdır. Fenil grubundan ötürü, fenil alanin aromatik bir bileşiktir. Oda sıcaklığında beyaz ve toz şeklinde bir fiziksel bir hâli vardır.
Bu yazıda ya da bilimsel makalelerde Fenilalanin L- ya da D olarak hiçbir ön ek almayarak sadece Fenilalanin diye bahsedilmişse, burada bahsi geçen L- Fenilalanin’dir.[1]
Doğada Bulunuşu
Fenilalanin protein ve peptitlerin yapı taşlarından biridir ve insanlar için esansiyel (yaşamsal,zorunlu) olarak adlandırılan amino asitler grubuna girmektedirler. Bu yüzden insandaki protein biyosentezinde aksaklıkların çıkmasını engellemek için besinlerle beraber yeterli miktarda vücuda alınmalıdır.
Diyette en iyi fenilalanin kaynakları yumurta, tavuk eti, karaciğer, sığır eti, süt ve soyadır.[2] Diğer kaynaklar ise ıspanak, yapraklı sebzeler, tofu, amarant ve acı bakladır.
Kaynakça
- ^ "Wikipedianın 15.10.2015'teki veryonundan yararlanılmıştır". 3 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Ekim 2015.
- ^ Ross HM, Roth J (1 Nisan 1991). The Mood Control Diet: 21 Days to Conquering Depression and Fatigue. Simon & Schuster. s. 59. ISBN 978-0-13-590449-7. 9 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ekim 2016.
